පිළිතුරක් ඕනෑ කර තිබේ….!

මගේ සේවා ස්ථානයට පහුගිය සතියක අලුත් සේවකයන් කිහිප දෙනෙක් බඳවා ගෙන තිබුණා. ඒ කිහිප දෙනාම විවිධ රටවලින් කැනඩාවට ආපු අය. කැනඩාව කියන්නේ ලෝකයේ හැම රටකින්ම පැමිණෙන විවිධාකාර ජාතීන් ඉන්නා රටක් නිසා කැනඩාවේ රැකියා ස්ථානවල විතරක් නෙමෙයි පාසල් ඇතුලු හැම පොදු ස්ථානයකම මේ විදියේ බොහොම අපූරු ජනවාර්ගික විවිධත්වයක් දකින්න පුලුවන්.

ස්වභාවයෙන්ම මිතුරන් ඇති කරගන්න කැමැත්තක් තියෙන මං ඉඩක් ලැබුණු හැම වෙලාවකම මේ අලුත් සාමාජිකයන් එක්ක අල්ලාප සල්ලාපයෙහි යෙදෙන්නට අමතක කළේ නැහැ. මෙයින් එක් කෙනෙක් ඇවිත් තිබුණේ චිලී රටෙන්. පොත් පත්වලට ආස කරන ඕනැම කෙනෙකුට චිලී රට සිහිපත් වුණාම මතක් වෙන්නේ ඉසබෙල් ඇලෙන්ඩේ (Isabel Allende) කියන ලේඛිකාව. ඒ තරමටම ඇය මුලු ලොව පුරාම නම ගිය ලේඛිකාවක්. චිලී රටේ නාමය ලෝක ඉතිහාසයේ සටහන් කරන්නට මේ ලේඛිකාවගෙනුත් ලැබුණේ අමරණීය දායකත්වයක්. අලුත් මිතුරාත් එක්ක සංවාදයේ යෙදෙද්දී ඉසබෙල් ඇලෙන්ඩේ ලේඛිකාවගේ නාමය ලංකාවේ පවා බොහොම දෙනෙක් දන්නා බව මං ඔහුට කිව්වා. ඒත් ඔහුගේ කතාවෙන් මට වැටහුණේ මේ ලේඛිකාව ගැන හරි හැටි වැටහීමක් ඔහු තුළ නොතිබුණු බවයි. ඇත්තෙන්ම ඔහු මේ ලේඛිකාව ගැන නොදන්නවාද කියන කරුණ තහවුරු කර ගන්නට මං පොත්පත්වලට ආදරය කරන කවුරුත් දන්නා ඉසබෙල්ගේ ඊවා ලූනා (Eva Luna) නව කතාව ගැන විමසුවා. එහෙත් ඔහු සිතුවේ මං විමසන්නේ තවත් ලේඛිකාවක් ගැන කියලයි. “ ඊවා ලූනා දැන් ඇත්තටම ආච්චි කෙනෙක් ” ඔහු මට පිළිතුරු දුන්නා. මේ පිළිතුරෙන් මං කොයි තරම් පුදුමයට පත් වුණත් ඒ බව ඔහුට පෙන්නුවේ නැහැ. සාහිත කලාව ගැන මේ මිතුරා සමග කතා කිරීමෙන් පළක් නැති බව හොදින්ම තහවුරු වුණ නිසා චිලී දේශයේ කාලගුණය, සංස්කෘතිය ගැන විමසමින් මං කතාව වෙනත් පැත්තකට යොමු කළා. ඒත් ඒ කතාව අතරේ පවා සිත ඇතුළෙන් මගේ හිත ලොකු අරගලයක යෙදෙමින් තිබුණා. චිලී දේශයේ උපත ලබා සති කිහිපයකට පෙර කැනඩාවට පා තබනා තෙක්ම සිය ජීවිත කාලයම එහි ගත කළ මේ තරුණයා තමන්ගේ රටේ නම ලෝකයේ ඉහළින්ම සටහන් කළ ලේඛිකාවක් ගැන නොදැන සිටීම කොයි තරම් අවාසනාවන්ත කරුණක් ද කියන එක ඔහු හා කළ මුලු සංවාදය පුරාම මගේ හිත ඇතුළේ මහත් බරකින් තෙරපෙමින් තිබුණා.

ආයතනයට ආපු තවත් අලුත් සාමාජිකයෙක් එක්ක කතා කරද්දිත් මේ විදියේම දෙයක් තමයි සිද්ධ වුණේ. ඔහු ඇවිත් තිබුණේ ඇෆ්ගනිස්තානයෙන්. ඇෆ්ගනිස්තානයේ තලිබාන් පාලනය, සරුංගල් තරග තහනම් කිරීම, හසාරා ජනවර්ගය ගැන මං දැනගෙන හිටිය කරුණු ගැන සාකච්ඡාව පටන් ගනිද්දී ඔහු පුදුම වෙලා ඇහුවේ මං ඇෆ්ගනිස්තානයට ඇවිත් තියෙනවද කියලයි. ඒත් මේ දේවල් දැනගත්තේ ඔහුගේ රටේ ලේඛකයෙක් වන කාලිඩ් හොසෙනි (Khaled Hosseini)ගේ පොත්පත්වලින් (The Kite Runner, A Thousand Splendid Suns, And the Mountain Echoed) වලින් කියලා කිවුවම එහෙම ලේඛකයෙක් ගැන ඔහු අහලාවත් තිබුණේ නැහැ. තලේබාන් පාලනයේ කුරුරු බව වගේම ඇෆ්ගන් සංස්කෘතියේ හැඩරුව ලොවට ගෙන ගිය ලේඛකයන් අතර ඉදිරියෙන්ම සිටින කාලිඩ් හොසෙනි ගැන ඔහු නොදැන සිටීම ඉතාම පුදුමාකාර දෙයක් විදියට තමයි ඒ මොහොතේ මට දැනුණේ. The Kite Runner සිනමා පටය ඔහු නරඹලා තිබුණත් ඒ සිනමා පටයට පදනම් වෙලා තිබුණේ ඒ නමින් බිහිවුණු කාලිඩ්ගේ පොතින් බව පවා ඔහු දැනගත්තේ මගෙන්.

තමන් උපන් දේශයෙන් වෙන් වෙලා වෙනත් රටකට පා තබද්දී මේ විදියට තමන්ගේ දේශයේ උරුමයන් ගැන මෙලෝ හසරක් නොදැන සිටීම මගින් අවමානයට පත් වෙන්නේ තමන්ම ද එහෙමත් නැතිනම් තමගේ රට ද එහෙමත් නැතිනම් ඒ දෙකම ද යන්න ගැන සිතා බැලීම ඔබට භාරයි.

මගේ නවක මිතුරන්ට තමන්ගේ රටේ සාහිත කලාව ගැන තියෙන වැටහීම මෙහෙම තත්ත්වයක තියෙද්දී විදේශයන්හි ජීවත් වෙන අපේම ලාංකිකයන්ගේ තත්ත්වය කොහොම වෙන්න පුලුවන්ද කියලා මට නිකමට හිතුණා. මෑත කාලයේ දී අන්තර්ජාතික තලයට ගිය ලාංකීය ලේඛකයන් අතර ඉදරියෙන්ම සිටින මුල්ම පෙළේ ලේඛකයන් දෙදෙනෙක්ම ඉන්නේ මං ජීවත් වෙන කැනඩාවේ. ඒ මයිකල් ඔන්ඩච්චි (Michael Ondaatje) සහ ෂ්යාම් සෙල්වදුරෙයි (Shyam Selvadurai) යන ලේඛකයන් දෙන්නා. මයිකල් තමන්ගේ ද ඉංග්ලිෂ් පේෂන්ට් (The English Patient) කියන කෘතියට බුකර් සම්මානය හිමිකරගත්තා විතරක් නෙමෙයි ඒ කෘතිය ඇසුරින් ඒ නමින්ම තැනුණු විශ්ෂ්ට සිනමා පටයට සම්මාන ගණනාවක්ම හිමිවුණා. පොත් පත් සම්බන්ධයෙන් කැනේඩියානු රජයෙන් පිරිනමන ඉහළම ගෞරවණීය සම්මානයක් වන Governor General’s Award මෙන්ම ඒ හා සමාන විශිෂ්ට වර්ගයේ සම්මාන ගණනාවක්ම ඔහුට හිමිවුණා. ඔහුගේ අලුත්ම නවකතාව වන The Cat’s Table පොතත් ගවර්නර් ජනරාල් සම්මානයට නිර්දේශ වූ සීමිත පොත් කිහිපය අතර ඉදිරියෙන්ම තිබුණා.

සම්මාන රැසකින්ම පිදුම් ලැබූ තවත් ලාංකීය ලේඛකයෙකු වන ෂ්යාම් අන්තර්ජාතික තලයේ දී බොහෝ කතාබහට ලක්වුණු ලේඛකයෙක්. ඉතාම ආකර්ෂණීය කතා ශෛලියක් සහිත ඔහුගේ ෆනී බෝයි (Funny Boy) කෘතිය ඒ විදියේම රසවත් ස්වරයකින් සුගතපාල ද සිල්වා “අමුතු ඉලන්දාරියා” නමින් සිංහලට පෙරලුවා. ඔහුගේ අලුත්ම නවකතාව වන “ද හංග්රි ගෝස්ට්” (The Hungry Ghost) කෘතියත් ඉතාම රසවත් ස්වරයකින් ලියැවුණු බොහොම අපූරු නවකතාවක්.

මේ ලේඛකයන් දෙදෙනාම ඉතාම ශූර ලේඛකයන් දෙදෙනෙකු නිසාම මේ දෙදෛනාගේ අලුත් පොතක් නිකුත් වුණු හැම මොහොතකම එය කතා බහට ලක්වෙනවා. ඒ වගේම ඒ දෙදෙනාගේම පොත් පත් බොහොමයකම පසුබිම ලංකාවට සම්බන්ධයි. මේ දෙදෙනාගේ අලුත්ම පොත් දෙක වන මයිකල්ගේ “කැට්ස් ටේබල්” වගේම ෂ්යාම්ගේ “හන්ග්රි ගෝස්ට්” පොත් දෙකම ලංකාව පසුබ්ම් කරගත් නවකතා දෙකක්. “හංග්රි ගෝස්ට්” පොතේ කවරය පවා සැරසිලා තියෙන්නේ ලංකාවේ වලව්වක සමීප රූප රාමුවකින්. මේ පොත් දෙකම නිකුත් වූණු කාලවල කැනඩාවේ ප්රධානම පුවත් සේවවා වන සීබීසී (CBC) පුවත් සේවාව මේ පොත් දෙකම Governor General සම්මානය සඳහා නිර්දේශිත බව කියමින් ඒවා පිළිබඳ විස්තරයක් වරින් වර ඉදිරිපත් කළා. ඒ වගේම කැනේඩියානු පොත් වෙළෙඳ සැල්වල බොහොම කැපී පෙනෙන තැන් වල තමයි මේ පොත් විකුණනන්නට තබා තිබුණේත්. එක්තරා අවස්ථාවකදී අහම්බෙන් මට හමුවූ කැනේඩියානු වි‍ශේෂඥ වෛද්යවරයෙක් මා ලංකාවේ බව දැනගත් මොහොතේම මා හා කතාබහ ආරම්භ කළේ මයිකල්ගේ කැට්ස් ටේබල් කෘතිය මා කියවා ඇතිද යන්න ගැන විමසමිනුයි. ඔහු ලංකාව ගැන මා හා කතා බහ කරන්නට පටන් ගත්තේ පොත පිළිබදව කතා බහ අවසන් වුනාට පස්සෙයි.

ඒත් කැනේඩියානු සාහිත ලෝකයේ මෙන්ම අන්තර්ජාතික තලයේ සාහිත පෙරළිකාරයන් බවට පත්වෙලා ඉන්න මේ ලාංකීය ලේඛකයන් දෙදෙනා ගැන නමින්වත් අසා ඇති කැනඩාවේ සිටින ලාංකිකයන් ගණන අතළොස්සක් බව මං හොඳින්ම දන්නවා.

මේ කතාවත් එක්ක මගේ දෑස් ඉදිරිපිට සිදුවුණු තවත් සිද්ධියක් මට මතක් වෙනවා. දිවයින පුවත්පතේ “බදාදා අතිරේකය” මා අතින් සංස්කරණය වන්නට පෙර එය සංස්කරණය වුණේ බොහෝ ඇසූ පිරූ තැන් ඇති පුවත්පත් කලාවේදියෙකු වුණු කිත්සිරි නිමල් ශාන්ත සූරීන් අතින්. දවසක් දා බදාදා සාහිත අතිරේකය වෙනුවෙන් කුමාරතුංගගේ සහ වික්රමසිංහයන්ගේ ඡායාරූප දෙකක් පුවත්පතේ පුස්තකාලයෙන් රැගෙන එන ලෙස ඔහුට සහාය වන තරුණ පුවත්පත් කලාවේදියෙකුට ඔහු කිව්වා. ඔහු අදහස් කළේ මුනිදාස කුමාරතුංගයන් සහ මාර්ටින් වික්රමසිංහයන් ගැනයි. ඒත් මේ පුවත්පත් කලාවේදියා අරගෙන ආවේ රනිල් වික්රමසිංහගේ සහ චන්ද්රිකා කුමාරතුංගගේ ඡායාරූප දෙකකුයි. තමන් ඡායාරූප ගෙනි යන්නේ සාහිත අතිරේකයට බව හොඳින්ම දැන දැනත් දේශපාලකයන් දෙදෙනෙකුගේ ඡායාරූප මේ පුවත්පත් කලාවේදියා රැගෙන ආවේ ඔහු පොත් පත් හෝ ලේඛකයන් ගැන මෙලෝ හසරක අවබෝධයක් නොතිබුණු පුද්ගලයෙකු වූ නිසයි.

ඉතාම දියු‍ණු කාර්මික රටවල පවා සාහිත කලාවන් පිළිබඳව තවමත් දක්වන්නේ බොහොම ගෞරවණීය ආකල්පයක්. මේ නිසාම කොයි තරම් තාක්ෂණික මෙවලම් ආවත් පොත පත සම්බන්ධයෙන් තියෙන ඉල්ලුම හා කැමැත්ත ඒ රටවල තවම දකින්න පුලුවන්. කැනඩාවේ පොත් සාප්පු බොහොමයක පොත් පත් මිලදී ගන්න එන අයට ඉඳගෙන පොත පත කියවන්න බොහොම සැප පහසු පුටු තබා තියෙන ආකාරය දකින්න පුලුවන්. ඔබ පොත මිලදී ගත්තත් නැතත් මුලු පොතම වුණත් බොහොම නිදහසේ සැප පහසුව කියවලා යන්න මේ පොත් සාප්පුවල කිසිම බාධාවක් නැහැ. මා ජීවත් වන පෙදෙස ආසන්නවම තියෙන පොත් සාප්පුව තුළ එක් කොටසක කෝපි අවන්හලක් පවා තියෙනවා. මේ නිසා කෝපි අවන්හලෙන් කෝපි කොප්පයක් හා හපන්නට යමක් අරගෙන පොත් සාප්පුවේ සැප පහසු පුටු මත හිදගෙන පුස්තකාලයක මෙන් පොත් පත් කියවන පිරිස මේ පොත් සාප්පුවට ගොඩවන හැම මොහොතකම මං දකිනවා.

පුවත්පත් වැඩමුලුවකට ස්වීඩනයට ගිය මොහොතක ඒ රටේ මුදල් නෝට්ටුවල සටහන් වෙලා තිබුණු මුහුණු දේශපාලකයන්ගේ වෙන්න බැහැය කියන අදහස හිතට දැනුණු නිසා මං ඒ ගැන වැඩ මුළුව මෙහෙයවපු තැනැත්තාගෙන් විමසීමක් කළා. ඒ මොහොතේ මට දැනගන්න ලැබුණේ ඒ හැම නෝට්ටුවකම වගේ සටහන් වෙලා තියෙන්නේ රටේ කවියන්, ලේඛකයන්ගේ මුහුණු බවයි. කවියන්, ලේඛකයන් තමන්ගේ මුදල් නෝට්ටුවල විතරක් නෙමෙයි ජනතාව අතරට යන බොහොමයක් දේවල සටහන් කර ඇති රටවල් රැසක් ලෝකයේ තියෙන බව මං දැනගත්තේ බොහොම මෑතකදී ඒ ගැන සොයා බලද්දියි. ඒත් බැලූ බැල්මටම අපුලක් ඇති කරන දේශපාලකයන්ගේ මූණත් තහඩු හැරෙන්නට අපේ කවියෙකුගේ හෝ ලේඛකයකුගේ රුවක් ලාංකීය මුදල් නෝට්ටුවක කිසිම දවසක සටහන් වෙන්න ඇතියි කියලා මං හිතන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට අපේ රටේ සිද්ධ වෙන්නේ කවියන් ලේඛකයන් හෝ බුද්ධිමතුන්ගේ නමින් විවෘත වෙලා තිබුණ දේවල් පවා කාලකන්නි දේශපාලකයන්ගේ නම් ගම් වලින් යළිත් නම් කෙරෙන එකයි. රටක ගමන්මගේ දිශානතිය හඳුනා ගන්නට ඒක හොඳම සංකේතයක්. එක්තරා යුගයක අපේ රටේ කලාව සංස්කෘතිය හා සාරධර්ම ගැන මුලු ලොවටම හෙළි කළ ආනන්ද කුමාරස්වාමිගේ නමින් පැවැති මාවත පවා මේ අන්දමින් වෙනස් කෙරුණේ වැඩි ඈතකදී නෙමෙයි. අපේ නූතන ලාංකීය දරු පරපුරට ඒ විදියේ දුලබ උගතුන් ගැන අවබෝධයක් නැති බව ඇත්තක්. ඒත් අඩුම තරමින් එවැනි නමකින් මාවතක් හෝ නම් කර ඇති විටෙක ඒ මාවතේ යන එන්නන්ගෙන් කිහිප දෙනෙකුට හෝ තමන් නොදන්නා මේ පුද්ගලයා ගැන සොයා බලන්නට අදහසක් හිතේ ඇති වෙන්නට තියෙන ඉඩකඩ වැඩියි. බලයට පත්වෙන හැම ආණ්ඩුවකින්ම සිද්ධ වෙන මේ විදියේ අමන වැඩ කටයුතු නිසා සිද්ධ වෙන්නේ ටියුෂන් ගුරුවරුන් එහෙමත් නැතිනම් මල් කතා පොත් වලින් බඩ වඩා ගන්නා තොරොම්බල් පොත පත ලියන්නන් රටේ ඉහළම සාහිතධරයන්, බුද්ධිමතුන් ලෙස දරුවන්ගේ මනස තුළ තැන්පත් වීම පමණයි. ටියුෂන් ගුරුවරයා කොයි තරම් දේවත්වයෙන් පුදන්නට අපේ දරු පරපුර මේ වනවිට යොමු වෙලා තියෙනවාද කියන එක මෑත කාලයේ ෆේස් බුක් අඩවියෙන් දුටු වීඩියෝ කිහිපයක් මගින් මට දකින්නට ලැබුණා. පූදින මල් කැකුලු මෙන් වූ මේ දරුවන් පංතියේ අන්තිම දවසේ දී ඉකි ගසා හඩමින් එක්තරා ටියුෂන් ගුරුවරයකු ඉදිරියේ වැද වැටෙද්දී අඩුම තරමින් සිය අසුනින් නැගිටින්නටවත් ඔහු සදාචාර සම්පන්න වෙන්නේ නැහැ. අද වනවිට ටියුෂන් පංතියට දේශපාලකයන් වඩම්මවන මට්ටමට නූතන දිසාපාමොක් පරපුර කසල සෝධක පරපුරක් බවට ඇද වැටී තියෙනවා. තමන් දුකසේ උපයන කාසි අල්පය වැය කර ශිල්ප ලබන්නට තම දරුවන් යවන ටියුෂන් සුපර් මාකට් තුළින් අනාගත ඡන්ද දායකයන් බිහිකිරවීමේ මේ නපුංසක කටයුත්තට අඩුම තරමින් දෙමාපියන්ගේවත් පැහැදිලි විරෝධයක් එල්ල වෙන බවක් මං දුටුවේ නැහැ.

කිසියම් පරපුරක් පොත් පත් කියවීමෙන් එහෙමත් නැතිනම් සාහිත රසවින්දනයෙන් ඈත් වෙනවා කියන්නේ ඒ පරපුරේ විතරක් නෙමෙයි සමස්ත අනාගත පරපුරේම සංවේදී භාවයන් පවා මොට වෙනවා කියන එකයි. ටියුෂන් ගුරුවරුන්ට විතරක් නෙමෙයි දේශපාලකයන්ටත් අපේ දරු පරපුරට වගේම ඔවුන්ගේ දෙමව්පියන්ට පවා මේ විදියේ ඕනෑම අශ්ලීල අඩව්වක්, කස්තිරමක් ගසා පෙන්වන්නට පුලුවන් තරමට අපේ සමාජය අසංවේදී වෙලා තියෙන්නේ සමාජයක් විදියට අපේ රටේ සංවේදී භාවයන් මේ වන විට වල් වදිමින් තියෙන නිසයි. ඇග පසග සොළවීමෙන් පමණක්ම මනාප ගොඩ ගසා ගන්නා නළු නිළි රූපකායන් දියවන්නා ඔය තරණය කරන්නට සමත් වන්නේත්, හොර ආචාර්යවරුන්, හරක් හොරුන්, කුඩු වෙළෙන්දන්, මිනී මරුවන් වගේම සල්ලාල දූෂකයන් ජනතාව පාලනය කරන්නට ඒ මහ ජනතාවගේම ඡන්දයෙන් තේරී පත්වන්නේත් අපේ සමාජයේ සංවේදීභාවයේ අංගවිකලත්වය නිසාම තමයි.

විසි වන සියවසේ සිටි අංක එකේ බුද්ධිමතා ලෙස නිතරගයෙන්ම නම් කෙරුණු ඇල්බට් අයින්ස්ටයින් නිතරම අමතකවීම් සිද්ධ වුණු තැනැත්තෙක් විදියට තමයි සලකන්නේ. ඒත් ඔහුගේ එක්තරා කියමනක මෙහෙම සඳහන් වෙනවා. “The only thing you absolutely have to know is the location of the library.” (ඔබ නිසැකයෙන්ම දැන සිටිය යුතු කරුණ නම් පුස්තකාලයට යන මාවතයි).

පොත්පත් කියවීම හැමෝටම කරන්න බැරි දෙයක් බව ඇත්ත. ඒකට හේතුව ඒ සඳහා කිසියම් සංවේදීතාවක් වගේම රසවින්දන හැකියාවකුත් ඕන කරන නිසා. ජීවිත කාලය තුළ අපිට බොහෝ දේ ඉගෙන ගැනීමෙන් ලබා ගන්නට පුලුවන් බව ඇත්ත. උදාරහණයක් විදියට දොස්තරවරයෙක්, ඉංජිනේරුවරයෙක්, ගණකාධිකාරවරයෙක්, නීතිවේදියෙක්, කාර්මික ශිල්පියෙක් හෝ වෙනත් ඕනෑම වෘත්තියක් සදහා ඇවැසි දැනුම අපිට කිසියම් රටාවක් අනුව ඉගෙන ගැනීම මගින් ලබාගන්න පුලුවන්. ඒත් කවියක්, කෙටිකතාවක්, නවකතාවක් රසවිදීමේ හැකියාව ඒ විදියට ලබා ගන්න බැහැ. ඒ සදහා තමන්ගේ හදවත තුළ සියුම් කවුළු විවිර වෙලා තියෙන්නට ඕනේ. සංවේදී භාවයන් පුබුදු වෙලා තියෙන්නට ඕනේ. සැබෑ විප්ලවවාදියෙක් වෙන්නට නම් මලෙක සුවඳ විතරක් නෙමෙයි මලෙහි පෙති වල සියුම් බවත් විඳින්නට හැකි කමක් තියෙන්නට ඕනේ කියලා චේ ගුවේරා කියලා තියෙනවා. ඒකට හේතුව සැබෑ විප්ලලවාදියෙක් තුළ මානව දයාව තිබිය යුතුම නිසයි. පොත්පත් කියවන්නට කැමැති ඒ වගේම පොතක් රස විදින්නට තරම් හැකියාවක් තියෙන අය තුළත් මේ මානව දයාව දකින්නට පුලුවන්.

“කියවීම මිනිසා සම්පූර්ණ කරයි” කියන බොහොම පැරණී කියමනට මුල්වෙලා තියෙන්නේ කියවීමත් සමගින්ම ජීවිතයට එක්වන ජීවිත පරිඥානය නිසයි. මේ නිසාම බොහෝ පොත පත කියවන මිනිසුන්ට ජීවිතය තේරුම් ගන්න හරිම පහසුයි. සමාජය තේරුම් ගන්න වගේම ජීවිතයේ ගැටලු වලට බොහොම සවිඥානිකව පිළිතුරු සපයා ගන්නට පොත් පත් කියවන පොත් පත් ඇසුර කරන පුද්ගලයන්ට ඉතාම පහසුවෙන් පුලුවන් බව සියලු නූතන පර්යේෂණ වලින් ඔප්පු වෙලා තියෙනවා. අද දවසේ බොහෝ දෙනෙක් පීඩා විඳින බව කියන මානසික අවපීඩනය (Depression) පොත පත කියවන්නට පුරුදු පුහුණු වූවන් තුළ හරිම අඩුයි.

ගෙවී ගිය සතියේ එක්තරා සති අන්ත සිංහල පුවත්පතක සංවාදයක් මා කියෙව්වා. ඒ සංවාදය තිබුණේ බොහොම විවේචනවලට භාජනය වන සංගීත කණ්ඩායමක නායකයා එක්ක. ඔහුගේ ගීතවලින් අපේ සංස්කෘතියට, සදාචාරයට හානියක් වෙනවා නේද කියන කරුණ පුවත්පත් කලාවේදිනිය අසා තිබුණා. ඔහු ඊට දී තිබුණු පිළිතුර මගේ සිත් ගත්තේ හිතන්නට බොහෝ දේවල් ඔහු ඒ පිළිතුර තුළ ගැබ් කරලා තිබුණ නිසයි. තමන්ගේ ගීතවලින් සංස්කෘතියට, සදාචාරයට හානියක් වෙනවා කියලා චෝදනාවක් තියෙනවා නම් ඒක පිළිගන්න තමන් සූදානම් නමුත් ඊට කලින් ලාංකිකයන් විදියට අපිට දැන් ඉතිරිවෙලා තියෙන සදාචාරය, සංස්කෘතිය මොකක්ද කියන එක පොඩ්ඩක් තමන්ට පැහැදිලි කරලා දෙන ලෙස ඔහු පුවත්පත් කලාවේදිනියගෙන් පෙරලා ප්රශ්න කරලා තිබුණා. ඇත්තෙන්ම අපිට සංස්කෘතියක් සදාචාරයක් එහෙත් නැතිනම් සංවේදීභාවයක් දැන් ඉතිරි වෙලා තියෙනවාද….? තියෙනවා නම් ඒ කොතැනද…..? කොයි මට්ටමකින්ද ඒක ඉතිරි වෙලා තියෙන්නේ…..? ඒ සංගීත කණ්ඩායමේ නායකයා පෙරලා සමාජයෙන් අහන ගැටලුවලට කාගෙන් හෝ පිළිතුරක් ලැබෙනවා නම් ඒක දැනගන්න මටත් ආසයි.