නිදහස් සිතිවිලි ගලා යන්නට…
For sale: baby shoes, never worn. කිසිදා නොපැළඳි බිළිඳු පාවහන් යුගලක්; විකිණීමට ඔය කිව්ව වචන හය තමයි ලෝකයේ කෙටිම කෙටි ‘කෙටි කතාව’ විදියට බොහෝ දෙනෙක් හඳුන්වන්නේ. මේ කෙටි කතාව රචනා කළේ ලෝක ප්‍රකට ඇමරිකානු ලේඛක අර්නස්ට් හෙමිංවේ කියලා තමයි සාමාන්‍යයෙන් කියන්නේ. ඒත් ඇත්තටම මේ කෙටි කතාව ලිව්වේ හෙමිංවේ ම ද කියන කතාව විවාදයට භාජනය වෙච්ච... Continue Reading →
ඡායාරූපය - REUTERS/Peter Nicholls ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ක්ලික්... මගේ අම්මාට මේ ලෝකයේ අන්තිමට ඇහුණු සද්දය ඒක වෙන්න ඇති. ------------------------------------------------------------- මට මතකයි එක්තරා දවසක අපි ගියා කාර් එකෙන් ටෙනිස් පුහුණුවට. අම්මා තමයි වාහනය ගෙනිච්චේ. මමයි, විලියි පිටිපස්සෙ ආසනේ. අපිට කිසිම අනතුරු ඇඟවීමක් කරන්නේ නැතිවම අම්මා හිටි හැටියේම ඇක්සලරේටරය ලෑල්ලටම පාගලා රොකට් වේගයෙන් කාර් එක අරගෙන ගියා. පටු පාරවල් උඩින්... රතු... Continue Reading →
ලංකාවෙන් ආපු හිතවතෙක් අලුත්ම පොත් දෙකක් මට තෑගි කළා. පොත් දෙකම ලියලා තිබුණේ මහාචාර්යවරුන්. එක පොතක විතරක් බොහොම කැපී පෙනෙන විදියට මහාචාර්ය කියන නම පිටකවරයේ සටහන් කරලා තිබුණා. මහාචාර්ය ධුරය පොතේ පිටකවරයේ එල්ලා නොගත්ත පොත ලියපු මහාචාර්යවරයා තමන්ගේ ක්ෂේත්‍රයේ ඉතාම ඉහළින් පිළිගන්නා විද්‍යාර්ථියෙක්. ඒත් පොත් කවරයේ තිබුණේ නිකම් ම ඔහුගේ නම විතරයි. තනතුරු, ධුර මොකුත්ම... Continue Reading →
මේ සටහන කියවන්න තමයි දැන් ඔබ මේ ලැහැස්ති වෙන්නේ. හිතන්න... මේ දෙවැනි පේලිය කියවද්දිම කවුරුහරි නන්නාඳුනන කණ්ඩායමක් හිටි හැටියේම ඔබ ඉන්න ඔය කාමරයට කඩා වැදිලා ඔබව පැහැරගෙන යනවා කියලා. පැහැරගෙන ගිහින් නොදන්නා තැනක සිරකරනවා. දැන් එතැන ඉන්නේ ඔබයි, ඔබව පැහැරගෙන ගිය කණ්ඩායමේ සාමාජිකයන් දෙතුන් දෙනයි විතරයි. මොකක්ද දැන් ඔබ කරන්නේ? උදව් ඉල්ලලා හයියෙන් කෑගහනවද..? බැහැනේ...... Continue Reading →
සවස් වරුවේ රාජකාරී වැඩ ඉවර වුණාට පස්සේ, සිසිල් සුළං රැල්ලක පහස විඳගන්න ගමන්ම ළඟ පාත තියෙන වීදියක් දිගේ ඇවිද ගෙන යාම සෑහෙන කාලයක ඉඳන් නොකඩවා කරන පුරුද්දක්. මේ කියන්නට යන්නේ ඒ වගේ ඇවිද ගිය එක්තරා සැන්දෑවක් ගැන. ඒ සරත් සෘතුවේ හවස් වරුවක්.... ඈතින් පෙනෙන හිම කඳු යාය අතරින් හිරු අහසේ ගිලිලා යන්න ඔන්න මෙන්න තිබුණු... Continue Reading →
මං කාමරයට ඇතුලු වෙද්දි තාත්තා හිටියේ කපු පුළුන් මෙට්ටය උඩ දිගාවෙලා... බිත්තිය පැත්තට හැරීගෙන. සෙරෙප්පු දෙක දොරකඩ දී ගලවලා දාලා, කාමරයට ඇතුලු වුණු වෙලාවේ ඉඳන්ම මගෙන් කිසිම සද්දයක් පිට වුණේ නැහැ. “නිදි ද?” ඇඳ දිහාවට එන ගමන් මං ඇහුවා. “කවුද මේ?” ඔහු මං දිහාවට හැරුණා. “මේ මම” “එන්න... මෙතැනින් ඉඳගන්න” ඔහු කිව්වේ ඇ‌ඳේ දිගාවෙලා හිටපු... Continue Reading →
මේසයක් උඩ බිත්තරයක්! හරිම සරල වාක්‍යයක්නේ! වාක්‍යය කියන කොටම බිත්තරයයි, මේසයයි ඔබේ හිතේ ඇඳිලා යන්න ඇති. ඒත් ඔබට හොඳටම විශ්වාස ද ඔබ හිතෙන් මවා ගත්ත රූපයයි, මම හිතෙන් මවා ගත්ත රූපයයි එකක්ම කියලා...? සමහරවිට ඔබේ හිතේ ඇඳිලා ගියේ මේසයක් මත තියෙන සුදු පාට කුකුළු බිත්තරයක් වෙන්න ඇති... නැතිනම් දුඹුරු පාට ගම් බිත්තරයක්...? ඇයි මේ බිත්තරය තාරා... Continue Reading →
දශකයේ අසික්කිතම ඡායාරූපය - සාමකාමී විරෝධතාකරුවන්ගේ ආහාර වේලට පවා ප්‍රහාර! “නාන්න යනවද…?” “අපොයි නැහැ... මම මේ නාන්න යන්න කියලා” “ඒක මිසක්... ඒත් මම හිතුවා මේ නාන්නවත් යනවද කියලා” “පිස්සුද...? මේ ටිකක් නාගන්න කියලා” ඇත්ත... හතර බීරි කතාවක් තමයි. ඒත් අද රටේ සිද්ධ වෙන බොහොමයක් දේවල් බොහොම දෙනෙක් තේරුම් ගන්නේ ඔන්න ඔය විදියට හතර බීරි තේරුම් ඇතිව... Continue Reading →
පළමු ඡායාරූපය ඡායාරූප තුනක්... තේමා පාඨ (slogans) තුනක්...! මුලින්ම කතා කරමු ඡායාරූපයක් ගැන. මේ ඡායාරූපයේ සිය ගණනක් මිනිස්සු එකම එක දිශාවක් දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. එ් හැමෝගෙම මුහුණු ජීවයෙන් පිරිලා ඉතිරිලා ගිහින්. මේ සිය ගණනක් වූ මිනිස් රූ අතරේ එකම එක මිනිස් රුවක් විතරක් කැපිලා පේනවා. ඒ ඇයි? (පළමු ඡායාරූපය දිහා බලන්න... රතු පාටින් කවයක් ඇඳලා... Continue Reading →
“තමුන් දන්නව ද මම කවුද කියලා…?” ගුවන් තොටුපළ සේවයේ නිරත වෙලා හිටිය තරුණ නිලධාරියෙකුට මේ විදියට තර්ජනය කළේ මිල අධික කබායක් එක්ක ටයි පටියක් දාගෙන හිටපු “වැදගත් පන්නයේ මහත්තයෙක්”. ගුවන් යානයට ගොඩවෙන්න පෝලිම් හැදිලා හිටියා මිනිස්සු අතරින් හොර පාරෙන් පෝලිම පනින්නට ගිය මේ තැනැත්තාව ගුවන් තොටුපළ සේවයේ යෙදිලා හිටියා නිලධාරියා අතින් අල්ලලා නතර කළාට පස්සේ... Continue Reading →
සිලිලාර 