අලුත් මල් කොළ දළු දාලා වසන්තය ඇවිල්ලා. අවුරුද්දේ බොහොම කාලයක් සීතල කාලගුණයට හුරු පුරුදු වෙලා ඉන්න කැනඩාවේ බොහොම දෙනෙක් මේ වසන්තය එනකම් මග බලාගෙනයි ඉන්නේ. වසන්තයේ දී දරුවන්ටත් පාසල්වල දීර්ඝ නිවාඩුවක් හිමිවෙන හින්දා කාර්යාලවල වැඩ කරන අයත් තමන්ගේ වාර්ෂික නිවාඩු අරගෙන සංචාරවල යෙදෙන්නේ මේ කාලයේ තමයි.
වසන්ත කාලයේ දී තම තමන් කරන්න හිතාගෙන ඉන්න දේවල් ගැන මගේ කාර්යාලයේ කිහිප දෙනෙක් බොහොම සතුටින්, උනන්දුවෙන් කතා කර කර හිටිය මොහොතක මගේ මිතුරියක් එක සැරේටම මෙහෙම කිව්වා. “ මට නම් හරිම සතුටුයි මේ සමර් එක ගැන. මට අලුත්ම කකුලක් හම්බු වෙන්නයි යන්නේ ”. ආණ්ඩුවෙන් ළගදීම ලැබෙන්න තියෙන තරමක විශාල මුදලකුත් එක්ක තමන් ඉතිරි කරපු මුදල් ටිකකුත් එකතු කරලා තමන් මිලදී ගන්න සූදානමින් ඉන්න, අලුත්ම තාක්ෂණයට අනුව හදපු කෘත්‍රිම පාදයක් ගැන ඇය විස්තර කරලා කියද්දී හැමෝම ඒ ගැන උනන්දුවෙන් අහගෙන හිටියා. අපේ කාර්යාලයට අලුතින්ම එකතු වෙච්ච සගයන් දෙන්නෙකුත් ඒ වෙලාවේ එතැන හිටියා. අලුත් කෘත්‍රිම පාදය ගැන විස්තර මිසක්, එක් පාදයක ආබාධයක් තියෙන මේ මිතුරියගේ කකුලේ ආබාධය ගැන කිසිම කෙනෙක් කිසිම දෙයක් ඇහුවේ නැහැ… අඩුම තරමින් අර අලුතින්ම කාර්යාලයට ආව සගයන් දෙන්නා පවා.
මේ ආබාධිත මිතුරිය අපේ කාර්යාලයට එකතු වුණේ අවුරුදු දෙකකට කලින්. මගේ අසුනට ආසන තුනක් ඈතින් ඉන්න මේ මිතුරිය අපහසුතාවයෙන් ඇවිදගෙන යන අතරේ දවසට කිහිප සැරයක්ම නිතර නිතර හමුවුණත්, කතා බහ කළත් ඇගේ පාදයට සිදු වෙච්ච ආබාධය ගැන මාත් කිසිම දවසක ඇගෙන් කිසිම දෙයක් අහලා නැහැ. අඩුම තරමින් මගේ කාර්යාලයේ සගයන් කිසිම කෙනෙක් ඒ ගැන අහනවා මේ අවුරුදු දෙකක කාලය තුළ දී මං කිසිම දවසක දැකලත් නැහැ. ඒකට හේතුව කෙනෙකුගේ පුද්ගලිකත්වයට ගරු කරන්නට හැම දෙනාම පුරුදු පුහුණු වෙලා ඉන්න නිසයි.
තමන්ට හිමිවෙන්න යන අලුත් පාදය ගැන ඇය මේ විදියට දිගින් දිගටම විස්තර කරන අතරේ මගේ මතකයට ආවේ එකිනෙකාගේ පුද්ගලිකත්වයට ගරු කරන මේ විදියේ වටපිටාවක් ලංකාවේ අපේ සමාජයේ බිහිකරන්නට තවත් කොයි තරම් නම් කාලයක් බලා‍ගෙන ඉන්න වේවිද කියන එකයි. මගේ මිතුරිය සේවයට ආවේ ලංකාවේ කාර්යාලයකට නම්, එහෙමත් නැතිනම් ඇය ලංකාවේ ජීවත් වුණා නම් ඇයට සිද්ධ වෙන්නේ තමන්ට මේ ආබාධය ඇති වුණේ උපතින්ද, නැතිනම් පස්සේ කාලයක ද, මොනවද කරපු ප්‍රතිකාර, පාදය නිට්ටාවටම සුව කරන්න බැරිද, ඇවිදින කොට අමාරුද… ඔන්න ඔය වගේ ප්‍රශ්න දාහකට උත්තර දකින දකින හැම දෙනාමට විස්තර කරන්නට පේවිලා ඉන්න වෙන එකයි.
පෞද්ගලිකත්වයට ගරු කිරීම කියන මේ කාරණාව සටහන් කරද්දී මට සිද්ධ වුණු තවත් පුද්ගලික අත්දැකීමකුත් මගේ මතකයට එනවා. ඒකත් මා සේවය කරන ආයතනයටම සම්බන්ධ කාරණාවක්. මේ ආයතන‍යේ රැකියාව වෙනුවෙන් අවුරුදු දෙකකට කලින් සම්මුඛ පරීක්ෂණයට ආපු වෙලාවේ සිද්ධ වෙච්ච අත්දැකීමක් තමයි ඒ. පැයක පමණ කාලයක් පුරා තිබුණු දුරකථන සම්මුඛ පරීක්ෂණ‍යෙන් සති කිහිපයකට පස්සේ අවසන් සම්මුඛ පරීක්ෂණයට ආයතනයට එන්න කියලා මට කැදවීමක් ලැබුණා. නිලධාරීන් දෙ‍න්‍‍නෙක් ඉදිරිපිට තමයි මේ පරීක්ෂණයට මුහුණ දෙන්න මට සිද්ධ වුණේ. ආපහු සැරයක් පැයක විතර කාලයක්ම ඇදිලා ගිය මේ සාකච්ඡා‍වේදී එයින් එක් නිලධාරියෙකු ඇහුව ප්‍රශ්නයකට මගෙන් ලැබුණු උත්තරයක් නිසා මං හැදුණු වැඩුණු රට මොකක්ද කියන ප්‍රශ්නය ඔහුගේ කටින් එක්වරම පිටවුණා. ඒත් ඒ ඇසිල්‍‍ලෙන්ම මට උත්තරය දෙන්නවත් ඉඩක් නොදී නැගී හිටපු ඒ නිලධාරියා කිහිප සැරයක්ම මගෙන් සමාව අයැද හිටියා විතරක් නෙමෙයි ඒ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු නො‍දෙන ලෙසත් මගෙන් ඉල්ලා හිටියා. එවැනි ප්‍රශ්නයක් අසන්නට තමන්ට කිසිම අයිතියක් නැති බවත්, ඒ ප්‍රශ්නය තමන්ගෙන් පිටවු‍ණේ මා මතු කළ කාරණාවක් නිසා ඇති වෙච්ච කුතුහලය නිසා නොදැනුවත්ම බවත් ඔහු සමාව අයදිමින්ම කියා හිටියා.
කෙ‍නෙකු ඉපදුණු රට මොකක්ද කියලා අහන එක ඔය තරම් නම් කලබගෑනියක් ඇති කළේ ඇයිද කියලා කෙනෙකුට හි‍තෙන්නට පුළුවන්. ලංකාව වගේ රටකට ඒක ඉතාම සරල කාරණාවක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් කැනඩාව වගේ රටකට නම් ඒක බොහොම බරපතල කාරණාවක්, වි‍ශේෂ‍යෙන්ම රැකියා සම්මුඛ සාකච්ඡාවක දී එහෙමත් නැතිනම් තරගකාරීත්වයක් තියෙන ඒ වගේ වෙනත් කටයුත්තකදී ඒක අතිශය බරපතල කාරණාවක්. ලංකාවේ අපි සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට අයදුම් කරද්දී සදහන් කරන අත්‍යවශ්‍යම අංගයන් වෙන උපන් දිනය, වයස, ආගම, ජාතිය, ස්ත්‍රී පුරුෂ භාවය, විවාහක අවිවාහකභාවය කියන “අතිශය වැදගත්” කරුණු කාරණා කැනඩාවේ රැකියාවකට අයදුම් කරද්දී සදහන් නොකළම යුතු “අතිශය තහනම්” කරුණු කාරණා. ඒ වගේම සම්මුඛ පරීක්ෂ‍ණ‍යේ දී ඔය කියන කරුණු කිසිම දෙයක් අහන්නවත් සපුරා තහනම්. අදාළ තනතුර වෙනුවෙන් ඇති සුදුසුකම් මිසක් සම්මුඛ පරීක්ෂණයට ආපු පුද්ගලයා කුමන රටකින්, කුමන ජන වර්ගයකින්, කුමන ආගමකින් පැවත එනවාද කියන එකවත්, ඔහුගේ හෝ ඇයගේ වයස, විවාහක අවිවාහක භාවය කියන කරුණු කිසිම විදියකින් විමසන්නට කැනඩාවේ නීති‍යෙන්ම අවසර ලබා දීලා නැහැ. සියලු ජනවාර්ගික, සියලු ආගමික, සෑම වයස් කාණ්ඩයකටම අයිති ස්ත්‍රී පුරුෂ සෑම සියලු දෙනාමට සමාන පදනමින් සැලකීම කැනඩාවේ නීති‍යේ මූලිකම අංගයක් නිසා හදිසි‍යේ හරි ඒ වගේ විමසීමක් සිදුකරලා තමන්ට රැකියාව නොලැබු‍ණොත් “වෙනස් කොට සැලකීම” (discrimination) කියන පදනම යටතේ අදාළ ආයතනයට විරුද්ධව නඩු පවරන්නට ඕනෑම පුරවැසියෙකුට නෛතික අයිතිය තියෙනවා.
මේ නෛතික රාමුව කැනඩාවේ කැබිනට් මණ්ඩලයේ පවා ඒ විදියටම දකින්න පුලුවන්. අගමැතිත් එක්කම විසි දෙ‍නෙකු‍ගෙන් විතරක්ම සමන්විත කැබිනට් මණ්ඩලයේ සාමාජික සංඛ්‍යාව බෙදිලා ති‍යෙන්‍නේත් කාන්තාවන් දහයකුත්, පිරිමින් දහයකුත් කියන සමාන පදනම යටතේ. ඒ වගේම කැබිනට් මණ්ඩලයේ සාමාජිකයන් ස‍මේ පැහැය විවිධාකර වෙච්ච විවිධ ජනවාර්ගික, ආගමික පසුබිමක් නිරූපණය කරන පිරිසක්. උදාහරණයක් විදියට කියනවා නම් කැනඩාවේ ආරක්ෂක ඇමතිවරයා සීක් ජාතික හමුදා නිලධාරියෙක්. වනිතා කටයුතු ඇමැතිවරිය ඇෆ්ගන් සම්භවයක් තියෙන කාන්තාවක්. ආගමන විගමන ඇමැතිවරයා සරණාගතයෙක් විදියට කැනඩාවට සංක්‍රමණය වුණු අප්‍රිකානු සම්භවයක් සහිත තැනැත්තෙක්. (තරුණ කටයුතු ඇමතිවරයා අවුරුදු 45 කට අඩු තැනැත්තෙක් කියන එකත් සිහිපත් කරන්නට ඕනේ)
තවත් කෙනෙකුගේ පුද්ගලිකත්වයට ගරු කරන්න ඉගෙන නොගත් මිනිසුන් අතර ආත්ම ගරුත්වයක් ඇතිව ගැවසීම ඒ තරම් ලෙහෙසි පහසු කාර්යයක් නෙමෙයි. තවත් කෙනෙකුගේ පුද්ගලිකත්වයට ගරු නොකිරී‍මේ කලාව ලංකාවේ අපි කොයි තරම් නම් ප්‍රගුණ කරලා ති‍යෙවාද කියනවා නම් ඒක වරදක් විදියට අපිට දැනෙන්නේවත් නැහැ.
පණ්ඩිත් අමර‍දේවයන් මියගිය මොහොතේ රෝහ‍ලේ හෝ මෘත ශරීරාගාර‍යේ තැන්පත් කර තිබුණු එතුමා‍ගේ දේහය‍යේ ඡායාරූපයක් ගත්ත තැනැත්තෙක් තමන් සතුව ඇති ඒ ඡායාරූපය “අති දුර්ලභ ඡායාරූපයක්” විදියට සටහනකුත් එක්ක ෆේස් බුක් මාධ්‍යයේ පළ කරලා තිබුණා. මේ ඡායාරූපයට අදහස් පළ කරලා තිබුණු සිය ගණනක් වෙච්ච මිනිසුන් හැම දෙනාම ඒ ඡායාරූපය අගය කරමින් එතුමන්ට නිවන් සුව ප්‍රාර්ථනා කළා මිසක් හමුදා ප්‍රහාරයකින් මියගිය කැරළි නායක‍යෙකුගේ මට්ටමට එතුමා ඇද දාන එවැනි ගණයේ ග්‍රාම්‍ය ඡායාරූපයක් නිසා එතුමන්ට සිද්ධ වෙන හානිය ගැන වචනයක්වත් කතා තරලා තිබු‍ණේ නැහැ. ඔද්දල් වෙච්ච සමාජ යන්ත්‍රණයක් තියෙන රටකට ඒ වගේ කරණු කාරණා ගැන සමාජ සං‍වේදීතාවයක්වත් ඇති‍වෙන්න ඉඩක් නැහැ.
යූ ටියුබ් හරහා සිය ගණනින් මුදා හැරෙන කුණු රසය පිරුණු මියුසික් වීඩියෝ, දේශපාලකයන්‍‍ගේ ජුග්ප්සාජනක වාද විවාද විතරක් නෙමෙයි එකි‍නෙකාට මඩ ගසා ගනිමින් නොසරුප් වදන් දෙසාබාන චීවරධාරීන්‍‍ගේ වැදි බණ පවා අපේ මිනිස්සු වි‍වේචනය කළත්, ඒ හැම දෙනාම වගේ මුලු මහත් වීඩි‍යෝවම නරඹන්න අමතක කරන්නේ නැහැ. ම‍නෝ විද්‍යාත්මකව විතරක් නෙමෙයි මානව විද්‍යාවේ පවා ඒකට හේතුවක් තියෙනවා. ප්‍රාථමික එහෙමත් නැතිනම් මූලික මිනිස් චිත්තය කුණු රසයට බරයි. ඒ රසය වෙනස් වෙන්නට නම් අධ්‍යාපනය විතරක් නෙමෙයි රස වින්දනය කියන අංගයත් අ‍නෙක් ශරීරාංග වගේම හරි හරියට වැඩි දියුණු වෙන්න ඕනේ. ඇගපත වැඩුනත් ඔය කියන ශරීරාංගය වැඩි දියුණු වෙලා නැති බොහෝ පිරිසක් අපි අතර ඉන්න නිසා සංගීත ලෝකයේ, දේශපාලන‍යේ විතරක් නෙමෙයි ආගම දහ‍මේ පවා අමනයන්ට බොහෝ සේ යහතින් කරණම් ගහන්නට පුලුවන් වෙලා තියෙනවා. ඒකට හේතුව කුණු රසයට බොහෝ මිනිසුන් අතර ඉල්ලුමක් තියෙන නිසයි. ඒක නූතන මිනිසා තුළ තවමත් ඉතිරි වෙලා තියෙන තවත් තිරිසන් ලක්ෂණයක්. රූපවාහිනී චැනල් වල මහ රෑ පුරා ඕජස් වගුරුවන ජුගුප්සාජනක දේශපාලන වාද විවාද නිදි මරා‍ගෙන මරන්නට බොහෝ දෙනෙක් පෙළ‍‍ඹෙන්‍නේ මේ කුණු රසය විදින්නට තියෙන ප්‍රාථමික කැමැත්ත නිසයි.
එකිනෙකාගේ වගතුග සොයා බලන්නට, තවත් කෙනෙකුගේ ඉදිරි ගමනට බාධා කරන්නට අපේ රටේ මිනිස්සු කොයි තරම් නම් කාලයක් නාස්ති කරනවාද කියන එක ෆේස් බුක් එ‍කෙන් පවා තහවුරු වෙන දෙයක්. කවුරුන් හෝ කෙනෙක් කිසියම් හෝ යහපත් කාරණාවක් නිසා රටේ නමක් දිනාගන්න හදනවා නම්, එහෙමත් නැතිනම් රටට වැඩදායි දෙයක් කරන්නට උත්සාහ කරනවා නම් ඒ කාර්යයටත් කලින්ම මුලින්ම කරළියට එන්නේ ඒ තැනැත්තාගේ පැටිකිරියයි.
කිසිම තේරුමක් නැති කරුණු කාරණා වලට, දේශපාලන මතවාද වලට, එකිනෙකාගේ පෞද්ගලික වගතුග වලට අපි කොයි තරමක් නම් කාලයක් නැති නාස්ති කරනවාද? ලංකාවේ තමන් සේවය කරපු කාල‍යෙන් වැඩිම වෙලාවක් තමන්ට වැය කරන්නට සිද්ධ වුණේ බෙල්ල නොකැපී ජීවත් වෙන්නේ කොහොමද කියන එක ප්‍රගුණ කරමින් නිසා රටට සේවය කරන්නට තිබුණු වෙලාවෙන් වැඩි කාලයක් ඒ වෙනුවෙන් නැති නාස්ති වුණා කියලා මං දන්න හදුනන බොහොම ප්‍රසිද්ධ මහාචාර්යවර‍යෙක් මට එක සැරයක් කිව්වා. වි‍දේශයක සේවය කරන කාලයේ දී තමන්ට නොහිතන්නම සිද්ධ වෙන කාරණයත් ඒකම තමයි කියලයි මහාචාර්යතුමා කිව්වේ. (ඒක නම් සම්පූර්ණ ඇත්ත. මටත් ඒ කාරණාව ඒ විදියටම පොදුයි.) මේ කාරණාව නිසා රටට අහිමි වෙලා ගිය දැනුම මිල කරන්නට බැරි තරම් අපිරිමිතයි.
පොත් පත් පවා ලියන මගේ සමීපතම මිතුරියක් අදින් දශකයට පමණ කලින් රට හැර ගියා. තරුණ වයසේ පසුවෙච්ච මගේ මිතුරිය විවාහ වෙලා වසර ගණනාවක් ගත වෙලා ගියත් ඒ වනවිට ඇයට දරුවන් සිටියේ නැහැ. දරුවන් සිටිම හෝ නොසිටීම දියුණු රටවල සමාජයේ මිනිසුන්ට කතා කරන්නටවත් නොවටිනා තරම් සරල මාතෘකාවක් වුණත් ලංකාවේ අපිට නම් ඒක බොහොම බරපතල කාරණාවක්නේ. ඉතින් මගේ මිතුරියට තමන්ට දරුවන් නැති වීම කියන ඔය කාරණාවට පිළිතුරු බදින්නට සිද්ධ වුණේ තමන්ගේ ඥාති මිත්‍රාදීන්ට විතරක් නෙමෙයි, කාර්යාලයේ දී මග තොටේ දී හමුවෙන සගයන්ගෙන් පවා ඇයට ගැලවිල්ලක් ලැබුණේ නැහැ. තමන්ගේ නිදහස, ස්වාධීනත්වය ඉහළින්ම අගය කරපු මගේ මිතුරිය අවසානයේ දී මේ මානසික කන්දොස්කිරියාවෙන් ගැලවෙන්නට තමන්ට ගැලපෙන වාසස්ථානයක් සොයා ගෙන විදේශගත වුණා. අද වෙනකොට ඇය බොහොම නිදහස් ප්‍රීතිමත් ජීවිතයක් ගත කරනවා. (පතිරූප දේස වාසොච කියලා බුදුහාමුදුරුවෝ දේශනා කළෙත් මේ කාරණයම තමයි).
ලංකාවේ අපිට අනුන්ගේ පෞද්ගලිකත්වය ගැන ඇත්තේ පුදුමාකාර අනුකම්පාවක්. විවාහ විය යුතු වයසේ පසුවන තරුණියක් නම් ඇය විවාහ කර දෙන තෙක්ම ඥාති හිත්‍ර මිත්‍රාදීන් විතරක් නෙමෙයි මග තොටේ දී හමුවන අයට පවා ඇත්තේ ඇගේ දෙමව්පියන්ටවත් නැති තරම් බරක්. ඒත් විවාහ වූ පසුවත් ඇයට යහතින් ඉන්නට නම් ඉඩක් නැහැ. ඒ මගතොටේ කතා බහ දරුවන් ගැන අලුත් වටයකින් ඇරඹෙන හින්දා. දික්කසාදයක් සිදුවූවුණොතින් නම් සිද්ධ වෙන්නේ ලෝක විනාසයක්. කළ යුතු නොකළ යුතු සියල්ල කියා දෙන්නට පුරෝහිතයන් බිහිවෙන්නේ අහුරු ගණනින්. වෙන්ව ගිය පාර්ශ්වයට එරෙහිව සතුරු කදවුරු බදින්නට අවි අමෝරා ගන්නා හැටි කියාදෙන්නට එන යුද විශ්ලේශකයන්ගෙන් කෙළවරක් නැහැ.
මේ කාරණය සටහන් වෙද්දී තවත් පෞද්ගලික අත්දැකීමක් මගේ මතකයට එනවා. අදින් අවුරුදු පහළොකවකට විතර කලින් මේ අත්දැකීම මට විදින්නට ලැබුණේ අධ්‍යාපන කටයුත්තක් වෙනුවෙන් ඩෙන්මාර්කයේ ගත කළ කාලයේ දී. ඒ සීත සෘතුවේ එක්තරා උදෑසනක්. කෝපන්හේගන් නගරයේ උමං දුම්රියකට ගොඩ වෙලා මගේ අධ්‍යාපන ආයතනයට යමින් හිටියදී මගේ උපදේශකවරයාත් ඒ දුම්රියටම ගොඩ වුණා. වේගයෙන් ඇදිලා යන දුම්රිය ඇතුළේ සුහද පිළිසදරක යෙදෙමින් අපි දෙන්නා ගමන් කරද්දී අතරමග නැවතුමකින් දුම්රියට ගොඩ වුණු සුන්දර කාන්තාවක් මගේ උපදේශකවරයා දැකලා යුහුසුළුව එයා ලගට ඇවිත් ඔහුව තදින් වැළද ගෙන කම්මුල සිප ගත්තා. ඒ තමන්ගේ පෙර විවාහයේ බිරිද කියලා ඇයව මට හදුන්වා දෙන්නත් උපදේශකවරයා අමතක කළේ නැහැ. තවත් නැවතුම් පොළවල් තුනකට පස්සේ ඇය දුම්රියෙන් බැස යන තෙක්ම ඔවුන් දෙදෙනා ඩෙන්මාර්ක් භාෂාවෙන් බොහොම සැහැල්ලුවෙන් සතුටු සාමීචීයේ යෙදුණා. සමුගන්නට කලින් නැවත වරක් දෙදෙනා සිපාචාර කරගන්නට අමතක කළේ නැහැ. මේ දර්ශනය කොයි තරම් අපූරුව ඒ වගේම කොයි තරම් සුන්දරව මගේ හිතට දැනුණා ද කියනවා නම් ඒ ළෙංගතු කම මට දැනුණේ හරිම පිවිතුරු අත්දැකීමක් විදියටයි. “ අපි දෙන්නා අතර නොගැලපීම් තිබුණා. ඒ හින්දා අපි දෙන්නා කතා බහ කරලා සුහදව වෙන්වුණා. ඒත් අපි දැන් බොහොම හොද යාළුවෝ ”, උපදේශකවරයා මට කිව්වා. මගේ උපදේශකවරයා වගේම ඔහුගේ පෙර විවාහයේ බිරිදත් දැන් ආපහු විවාහ වෙලා. ඒ දෙන්නාටම සුරතල් ළදරුවන් ඉන්නවා. ඒත් ඒ පවුල් දෙකම සමීප හිත මිතුරන්. විනෝද ගමන් පවා එකට යනවා. ඒ වගේම හදිසි අවස්ථාවල ඔවුන් එකිනෙකාගේ දරුවන් රැකබලා ගන්නා බවත් (Baby Sitting) උපදේශකවරයා මට කිව්වා.
මේ අත්දැකීම කෙනෙකුට ඕනෑම විදියකට අර්ථ දක්වන්න පුලුවන්. සංස්කෘතිය කියලා තමන්ම හිතින් මවාගත්ත මනස්ගාත වලින් ඔළුව පුරවා ගෙන ඉන්න කෙනෙකුට මේ සිද්ධිය තමන්ගේ සංස්කෘතික රාමුවට දරාගන්න බැරි තරම් මහා කම්පනයක් තමයි. ඒත් තමන්ට නොගැලපෙන කෙනෙක් එක්ක තමන්ගේ ඉතිරි මුලු ජීවිත කාලයකම විදවමින් ඉන්නවාට වඩා කොයි තරම් නම් සැහැල්ලුවක් ද, කොයි තරම් නම් සහනයක් ද එකිනෙක සුහදව වෙන් වෙලා තමන්ගේ මාවත තෝරා ගන්න එක. (අපේ රටේ දික්කසාදයක් වුණා නම් දෙපාර්ශ්වයම පරම හතුරන් විදියට කදවුරු බදිනවා විතරක් නෙමෙයි, ජීවිත වලින් පවා වන්දි ගෙවන්ටයි සිද්ධ වෙන්නේ)
බුදුසමය බූදලයක් කරගෙන බුදු බණ ඉක්මවා ගිය හිස් බමුණු මතවාද වෙනුවෙන් සටන් වදින අපිට වඩා බුදුසමයේ දාර්ශනික, අධ්‍යාත්මික හරය ඇත්තටම විදින්නේ මේ මිනිස්සු නේද කියන කාරණාව ඔය සිදුවීම සිහිපත් වෙන හැම මොහොතකම මට හිතුණේ වරක් දෙවරක් නෙමෙයි.
තමන්ගේ ජීවිතයේ අතිශය පෞද්ගලික කරුණු කාරණා තමන්ට උවමනා විදියට ගලපා ගන්නට අපේ සමාජය තුළ නම් කෙනෙකුට මහා ධෛර්යයක් තියෙන්නට ඕනේ. මේ විදියට තමන්ගේ පුද්ගලිකත්වය ක්‍රියාත්මක කරගන්නට ධෛර්යයක් නැති වුණාම තමයි තමන්ගේ විවාහය පවා රටට ලෝකයට ණය වෙලා කරගෙන තමන්ගේ උවමනාවටත් වඩා අනුන්ගේ මන දොල සපුරන්න බොහොම දෙනෙකුට සිද්ධ වෙලා තියෙන්නේ.
ඒකත් ඇත්තටම එක්තරා ආකාරයක චිත්ත රෝගී ස්වභාවයක්. මේ රෝගය ජාතියක් විදියට අපි කොයි තරම් නම් දුරකට වර්ධනය කරගෙන ඇවිත් තියෙනවා ද කියනවා නම් මේ රෝග ලක්ෂණ අපි දන්නෙම නැතිව අපේම පුද්ගලිකත්වයත් පුදුමාකාර විදියට ආක්‍රමණය කරලා තියෙනවා. සෙනග ගැවසෙන ස්ථානයකට මුහුණ දෙන්නට සිදුවෙන මොහොතක අපේ ඇදුම් පැළදුම් ගැන අවධානයක් යොමු කරන්නට ඕනේ කියන කාරණය ගැන කිසිම තර්කයක් නැහැ. ඒත් අනවශ්‍ය සාටෝප, විච්චූර්ණ වෙනුවෙන් කොයි තරම් නම් කාල හෝරාවන් ගණනක් අපි ඒ වෙනුවෙන් වැය කරනවාද? කොණ්ඩයට එක තැනකට, සාරිය හැඩ කරගන්නට තවත් තැනකට, මුහුණට පේෂල් දමා ගන්න තවත් තැනකට… සංගීත සන්ධ්‍යාවකට පැමිණෙන බොහෝ දෙනෙකු දුටුවාම හිතෙන්නේ ඒ අය ඇත්තටම ඇවිත් තියෙන්නේ ගීත රස විදින්නද නැතිනම් විලාසිතා දැක්මට ද කියලයි. ඇදුම් පැළදුම්, මේකප් වලින් හිරවෙලා උසස් ගීතයක් නියමාකාරයෙන් රස විදින්නට කෙනෙකුට පුලුවන් නම් ඒකත් ප්‍රාතිහාර්යයක්. තමන්ගේ ඇදුමට පවා වහල් වෙච්ච පරපුරකට වහල් සිතිවිලි වලින් මිදෙන්න නම් ලෙහෙසි පහසු වෙන එකක් නැහැ.
ඉතාලි‍යේ බොහෝ මිනිසුන් යන එන මාවතක එක්තරා වීඩියෝවක් ෆේස්බුක් මාධ්‍යයෙන් හුවමාරු වෙන හැටි මෑතක දී මං දැක්කා. අවන්හල්, කඩ සාප්පුවලින් පිරුණු බොහෝ දෙනා යන එන මේ ජනාකීර්ණ වීදියේ මාවත අද්දර සිටින වයලීන වාදක‍යෙක් බොහොම මිහිරියට සංගීත වාදනයක් කරනවා. සංගීත වාදනය රස විදිමින්ම මාවතේ ගමන් කරන පිරිස අතර සංචාරයේ යෙදෙන එක්තරා තරුණියක් මේ නාදයට කොයි තරමක් නම් වශි වෙනවාද කියනවා නම් ඇය මහ මාවතට බැස ඒ සංගීත නාදය ඔස්සේ බොහොම අපූරු බැලේ රංගනයක් ඉදිරිපත් කරනවා. ඇයගේ රංගනයත්, සංගීත නාදයත් එකකට එකක් සුසංයෝග වෙන්නේ පුදුමාකාර ඒකමිතියකින්. දෙනෝ දාහක් යන එන මාවතක මෙවැනි උසස් රංගනයක යෙදෙන්නට ඇගේ මනසට කොයි තරම් නම් සැහැල්ලුවක් තිබිය යුතුද, ඒ වගේම ඇය පා තැබූ සමාජය කොයි තරම් නම් නිවහල් වෙන්න ඕනද කියන කාරණාව වීඩියෝව නරඹන මුලු කාලය පුරාම මගේ හිතේ සැරිසරුවා. (ලංකාවේ පාරක මේ වගේ දෙයක් වුණා නම් ඒක පත්තරවල මුල් පිටුවල පළවෙන ඡායාරූපයක් වෙනවා විතරක් නෙමෙයි, ඇගේ පැටිකිරිය හෙළිදරවු කරන්නට මාධ්‍ය කණ්ඩායම් ඇගේ නිවසට යන්නත් පොරකාවි).
පුද්ගලිකත්වය කියන කාරණාව කොයි තරම් නම් භාරදූරව දියුණු සමාජවල සලකනවා ද කියනවා නම් කෙනෙකුගේ පුද්ගලිකත්වයට ගරු කිරීම නෛතික ක්‍රියාවලියක් විදියටම ආරම්භ වෙන්නේ දරුවෙකුගේ උපතේ සිටන්මයි. මා ජීවත් වෙන කැනඩාවේ පමණක් නෙමෙයි බොහෝ දියුණු රටවල දරුවකු ළදරු පාසලට ඇතුළත් කරන අවස්ථාවේ දීම දෙමව්පියන්ගේ අනුමැතිය ලබා ගැනීම වෙනුවෙන් පාසලෙන් ලබා දෙන මූලිකම ලියවිල්ලක් තමයි පාසලේ ක්‍රියාකාරකමකදී දරුවාගේ ඡායාරූපයක් හරි වීඩියෝවක් ප්‍රසිද්ධියට පත් කරන්නට පාසලට අයිතියක් තියෙනවාද කියන කාරණාව. ඒ කාරණාවට එකග වෙන්නට හෝ නොවෙන්නට ඔබට අයිතිය තියෙනවා වගේම, ඔබෙන් ඊට අනුමැතිය ලැබීම හෝ නොලැබීම දරුවා පාසලට ඇතුළත් කර ගැනීමේ කාර්යයට කිසිම බලපෑමක් කරන්නේ නැහැ. අඩුම තරමින් ආබාධිත දරුවන්ට පවා විශේෂම අවස්ථාවක මිසක් අද ගොළු බිහිරි පාසල් කියලා වෙන් කොට සලකන විශේෂ පාසල් දියුණු සමාජවල ඇත්තේ නැහැ. ඒ දරුවන් හැදෙන්නේ වැඩෙන්නේත් සාමාන්‍ය පාසල්වල සාමාන්‍ය දරුවන් එක්ක වෙනසක් නැතිවයි. ආබාධිත තැනැත්තෙකු දිහා නැවත හැරිලා බලන්නට තරම් කුතුහලයක් නැති සමාජයක් බිහි‍වෙන්නට නම් ඒ සමාජයේ පුරවැසියන් දියුණු විදියට හිතන්න පතන්න පුලුවන් පිරිසක් වෙන්න ඕනේ.
දියුණු සමාජයක පුවත්පතක ඡායාරූපයක් පළවන්නට කලින් ඡායාරූපයේ සිටින පුද්ගලයාගේ අනුමැතිය ලබා ගැනීම අනිවාර්යයි. ඒ වගේම පොලිසිය හෝ නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන කිසිම ආයතනයක් අදාළ නීතිමය කටයුතු නිසියාකාරව ඉටු වෙන තෙක් චෝදනාවන්ට ලක්වන පුද්ගලයන්ගේ නම් ගම් කිසිම විදියකින් හෙළි කරන්නේ නැහැ. මළ මිණි විකිණීම මාධ්‍යවලට සපුරාම තහනම්. පුද්ගලිකත්වය රැක ගැනීම රාජ්‍යයක වගේම සමාජ‍යේත් සාමුහික වගකීමක්.
මේ තරම් ගැඹුරට ගිය දියුණු සමාජය යන්ත්‍රණයක් නැති වුණත් අඩුම තරමින් අපේ ජීවිතයට අදාළ කරුණු කාරණාවලදීවත් අපේ ස්වාධීන අදහස් මත ක්‍රියා කරන්නට, එහෙමත් නැතිනම් අපේ රුචි අරුචිකම් මත ක්‍රියා කරන්නට තරම් ආත්ම ධෛර්යයක් ඇත්තේ අප අතරින් කීයෙන් කී දෙනාටද? මේ කාරණාවට අදාළ තවත් කරුණක් මේ මොහොතේ දී මට මතක් වෙනවා. සමාජ මාධ්‍ය ජාලයේ පොත් පත් කියවන සමූහයකගේ එකතුවක් තියෙන තැනක මීට දින කිහිපයකට පෙරදී Jesus Lived in India කියන පොතේ සිංහල පරිවර්තන කිහිපයක් ගැන සටහනක් පළ වුණා. මේ සටහන නිකුත් වෙලා පැය කිහිපයක් යන්නත් කලින් ඒ ගැන ඇති වෙච්ච වාද විවාද කොයි තරම් නම් බලු පොරයකට පත් වුණා ද කියනවා නම් අන්තිමේ දී ඒක 83 වර්ගවාදී කෝලාහලය තරමටම මතවාද වලින් දුරදිග ගියා. පොතින් මතුකරන කරුණු කාරණා ගැන වාද විවාද කරනවා වෙනුවට අන්තිමේ දී එකිනෙකාගේ ආගම්වලට ගරහන, පෞද්ගලිකත්වය ඉස්මතු කරන බොහොම පටු අන්තයකට ඒ සාකච්ඡාව ඇදිලා ගියා. මේ කාරණාවටම අදාළ පුද්ගලික කරුණකුත් මගේ මතකයට එනවා. Jesus Lived in India කියන පොත ලිව්වේ Holger Kersten කියන ජර්මන් ජාතික පර්යේෂකයෙක්. මේ පොත වසර ගණනාවක පර්යේෂණාත්මක කාර්යයක ප්‍රතිඵලයක් ලෙසින් බිහිවුණු බොහෝ සේ බරසාර කරුණු වලින් පිරුණු පොතක් වුණත්, යේසුස් වහන්සේට අපහාස කිරීමේ කිසිම අරමුණක් ඔහු තුළවත්, ඔහුගේ කෘතිය තුළින්වත් මතුවෙන්නේ නැහැ. අදින් අවුරුදු විස්සකට විතර කලින් මේ ලේඛකයා ලංකාවේ කෙටි සංචාරයකට ආවා. මගේ මිත්‍ර සුප්‍රකට බර්ගර් ජාතික චිත්‍ර ශිල්පියෙකුගේ ගෙදර ඔහු නතර වෙච්ච නිසා චිත්‍ර ශිල්පියා හරහා එවකට මා සේවය කළ දිවයින පුවත්පත වෙනුවෙන් ඔහුගෙන් විශේෂ සාකච්ඡාවක් ලබා ගන්නට ඔහු මට අවසර දුන්නා. මේ සාකච්ඡාව පළ වුණේ ඉරිදා දිවයින පුවත්පතේ. මේ සාකච්ඡාව පළවූ ඉරිදා දිනයේ (ඉරිදා පුවත්පත් සෙනසුරාදා උදය වරුවේ වෙළෙද පොලට නිකුත් වෙනවා) උදෑසන මා දිවයින කාර්යාලයේ සේවයට පැමිණෙද්දී සිය ගණනක පිරිසක් දිවයින දොරටුව ඉදිරිපිට බෝඩ් ලෑලි අල්ලාගෙන මහ හඩින්උද්ඝෝෂණයක නිතර වෙලා ඉන්න හැටි මං දැක්තේ ඈතදීමයි. මේ උද්ඝෝෂණය පුවත්පතේ සාකච්ඡාවට විරෝධය පෑමක් කියලා මං දැනගත්තේ සෙනග අතරින් බොහොම අමාරුවෙන් කාර්යලයේ දොරටුවෙන් ඇතුලු වුණාට පස්සෙයි. (උද්ඝෝෂණයේ ලෙළ දුන්නු බෝඩ් ලෑලි අතර අපහාසාත්මක උපසර්ග සමගින් මගේ නමත් සටහන් වෙලා තිබුණත්, වාසනාවකට වගේ ඔවුන් මගේ නම මිස මුහුණ හැදිනුවේ නැහැ. ඒ වගේම මේ උද්ඝෝෂණයට සම්බන්ධ වුණේ ආගමට හැරවීමේ ප්‍රචාරකවාදී ක්‍රියාවල නිරත වෙන කල්ලියකගේ මෙහෙවීමක් නිසා මිස ඔවුන් සැබෑ කතෝලිකයන් හෝ ක්‍රිස්තියානු සහෝදරවරුන් නොවන බවත් අවධාරණය කරන්නට ඕනේ). පුවත්පතේ ලිපිය පළ වෙන අවස්ථාවේදීත් කතුවරයා ලංකාවේ හිටිය නිසා මං ඒ මොහොතේම දුරකථනයෙන් ඔහු අමතා ආයතනයට පිටින් සිද්ධ වෙන උද්ඝෝෂණය ගැන කියද්දී ඔහු පුදුමාකාර කම්පනයකට පත් වුණා විතරක් නෙමෙයි එය වටහා ගන්නට නොහැකි තරම් පුදුමයටත් පත් වුණා. මෙම කෘතිය සෑම අවුරුද්දකදීම යළි යළිත් මුද්‍රණය වෙන අතිශය ජනප්‍රිය පොතක් වුණා වගේම සරසවි මට්ටමින් කතාබහට ලක්වෙන කෘතියක්. අතිශය බහුතරයක් ක්‍රිස්තියානි දහම අදහන රටවල දේශන සිය ගණනකට තමන් සහභාගි වෙලා තිබුණත්, ලෝක ප්‍රකට දේශනාගාරවල බොහෝ පිරිස් මැද ශාස්ත්‍රීය වාද විවාද ගණනාවකට පුද්ගලිකවම මැදිහත් වෙලා තිබුණත් ලංකාවේ දී තමන් අත් විදි මේ අත්දැකීම ලෝකයේ කොතැනකවත් තමන්ට අත් විදින්නට ලැබිලා නැහැ කියන කාරණාව ඔහු මට කිව්වේ රිසීවරය ඔස්සේ කාර්යාලයට පිටතින් ඇහෙන උද්ඝෝෂණවලටත් ඇහුම්කන් දෙන ගමන්. අපේ දූපත්වාසීන්ගේ චින්තන ධාරාව ගලාගෙන යන්නේ කොයි තරම් පටු සීමාවකින් ද කියන කාරණාව හොල්ගර් කර්ස්ටන් එදා හොදටම තේරුම් ගන්න ඇති.
පුද්ගලිකත්වය කියන කාරණාව අපේ රටේ කොයි තරමක් නම් හෑල්ලුවට ලක්වෙලාද කියන එක ලංකාවේ පළවෙන ඕනෑම පුවත්පතක්, ඕනෑම රූපවාහිනී චැනලයක්, ඕනෑම ගුවන් විදුලි නාලිකාවක් දිහා බලපුවාම උදාහරණ සිය දහස් ගණනක් එක්ක ලබා ගන්න පුලුවන්. දුක් කදුළු, මළ සිරුරු විකුණමින් එදා වේල මාධ්‍ය කලාවක නිරත වෙන රටකට ජීවත්ව සිටින මිනිසෙකුගේ විතරක් නෙමෙයි මිය ගිය මිනිසෙකුගේවත් ආත්ම ගරුත්වය කිසිසේත්ම වටින්නේ නැහැ. මේ තත්ත්වය අද වෙන කොට කොයි තරම් නම් උග්‍ර වෙලාද කියනවා නම් ලංකාවේ පළවන පොතපතවල කවරය පවා මළ මිනීවලින් සැරසිලා තියෙන හැටිත්, එවැනි පොත පත ආචාර්ය මහාචාර්යවරුන්ගේ ප්‍රධානත්වයෙන් උත්සවාකාරව එළි දැක්වෙන හැටිත් දැක්කම රට යන අත ගැන අමුතුවෙන් පැහැදිලි කිරීමක් අවශ්‍ය කෙරෙන්නේ නැහැ.
කිසියම් කාරණාවක් ගැන යූ ටියුබ් මාධ්‍යය හරහා වීඩියෝවක් සොයා ගෙන යද්දී ලංකාවේ පොලිස් නිලධාරියෙකු අල්ලස් ගන්නා වීඩියෝ පටයක් අහම්බෙන් නෙත ගැටුණා. මේ වීඩියෝවට සමගාමීව එවැනි අකටයුතු කම් ගැන සිය ගණනක වීඩියෝ අන්තර්ජාලයේ තියෙන හැටි දැක්කම නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්නට සිටින පොලිස් නිලධාරියාගේ සිට සාමාන්‍ය ජනතාව දක්වා රටේ හැම හරස්කඩකම පුද්ගලිකත්වය මහ දවාලේ මහ මගදීම කොයි තරමක් නම් බාල්දු වෙලා යනවාද කියන කාරණාව තහවුරු වෙනවා. (ඒත් මේ වීඩියෝ පටවලින් මතු කෙරෙන අමතක නොකළ යුතු තවත් සත්‍යයක් තියෙනවා. ඒ කියන්නේ රටේ නීතිය කොයි තරම් නම් වල් වැදිලාද කියන කාරණාව. මේ වීඩියෝ බොහොමයක් ප්‍රසිද්ධියේම පොලිස් නිලධාරියාට පෙනි පෙනී ඔවුන්ට අභියෝග කරමින් සාමාන්‍ය මහජනතාව වීඩියෝ ගත කරපු ඒවා. පොලිස් නිලධාරියා පමණක් නෙමෙයි, ඔවුන්ගේ සේවා අංක පවා පැහැදිලිව මේ වීඩියෝ පටවල සටහන්ව තියෙනවා. රටේ ජනතාව ප්‍රසිද්ධියේම නීතියට අභියෝග කරන මට්ටමට පත් වෙලා තියෙන්නේ පොලිස් නිලධාරීන්ගෙන් සිදුවන මේ අකටයුතුකම් වලට නීතිය හරිහැටි ක්‍රියාත්මක වෙනවාය කියන විශ්වාසය අල්ප වශයෙන්වත් මහජනතාව අතර නැති නිසාය කියන කාරණාව පැහැදිලියි. අතීතයේ නාඩගම් වල මුදලි කෝලම, පොලිස් කෝලම වගේ කෝලම් රග දැක්වූවේ තමන්ට සිදුවන අකටයුතුකම් වගේම තමන් මුහුණ දෙන පීඩනය හාස්‍ය රසය තුළ සගවා පිට කරලා දාන්න. ශ්‍රී ලංකා ප්‍රජාතාන්ත්‍රික සමාජවාදී ජනරජයේ ජනතාවත් යූටියුබ් වීඩියෝ හරහා මේ පිටකර දාන්නේ එදා නාඩගමින් සිදු කළ පීඩනයම නේද කියන කාරණාව මේ වීඩියෝ පට දිහා බලද්දී මට හිතුණා).
නීතිය වල් වැදිලා සමාජය වළපල්ලටම ඇදගෙන වැටුණු රට ගොඩ නගන්නට ඕනේය කියන එක කා එක්ක කතා කළත් හැමෝම පිළිගන්න දෙයක් තමයි. ඒ වගේම රට ගොඩ ගන්නට ඉක්මනින්ම වෙනසක් වෙන්නට ඕනේ කියන කාරණයත් හැමෝම එක වගේ පිළිගන්න දෙයක්. ඒත් පුදුමයටම කාරණාව තමයි රට ගොඩ නගන්න කතා කරන මිනිස්සුන්ගේ ආකල්පවල තියෙන අංග විකල භාවය. සමාජ මාධ්‍ය ජාලාවල එකිනෙකා අතර ඝට්ටනය වෙන වාද විවාද, පුවත් වෙබ් අඩවිවල ප්‍රවෘත්තිවලට මිනිසුන් එකිනෙකා දක්වන අදහස් මතවාද දිහා බලද්දී ඇත්තටම කියනවා නම් රට ගොඩ නගන්නට රටේ සාමාන්‍ය ජනතාවට අල්ප මාත්‍රයකවත් හැගීමක් උවමනාවක් නැහැ නේද කියලයි හිතෙන්නේ. දූෂකයන්, මංකොල්ලකරුවන්, ගිනි මද්දහනේ රට විකුණූ සොරුන් රැක ගන්නට වාද විවාද කරන පිරිස දැක්කම මෙහෙම රටකට ඉර පායන එකත් දැනෙන්නේ මහා පුදුමාකාර දෙයක් විදියටයි.
පහුගිය ආණ්ඩුව සොරා කෑ බව ඒ ආණ්ඩුවේම ප්‍රබලයෝ පිළිගන්නවා. ඒ වගේම මේ ආණ්ඩුවත් සොරා කන බව මේ ආණ්ඩුවේම ප්‍රබලයෝත් පිළිගන්නවා. ඒත් පුදුමයට කාරණාව නම් ජනතාව මේ කාරණාව පිළි ගන්නේ නැති එකයි. ඒ නිසා එදා හොරාගේ හොරකම් මේ හොරාගේ හොරකම් වලින් යටපත් වෙලා යනවා. මේ හොරාගේ හොරකම් එන්න ඉන්න හොරාගේ හොරකම් වලින් යටපත් වෙලා යනවා. මේක චක්‍රයක් වගේ නැවතීමක් නැතිව දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ සිද්ධ වෙමින් තියෙන හින්දා අද වෙනකොට ඒක කොයි තරම් නම් සාමාන්‍ය දෙයක් බවට පත්වෙලා තියෙනවා ද කියනවා නම් හොරකම් කළත් මොකද, පාරවල් ටික හැදෙනවා නම් කියන්න තරම් දීන මානසිකත්වයක් ජාතියක් විදියට අපි ගොඩ නගාගෙන තියෙනවා. ඒ හින්දා මොන ආණ්ඩුව බලයට ආවත්, කැබිනට මණ්ඩලයේ සංශෝධන මොන තරම් සිද්ධ වුණත් ඒකත් හරියට පුංචි කාලයේ අපි ඉගෙන ගත්ත සරල වාක්‍ය රචනාවක් වගෙයි. “මේ ගහේ හිටි ගොනා අනිත් ගහේ බැද සිටී… අර ගසේ බැද සිටි ගොනා මේ ගසේ බැද සිටී. ඉතින් හෙට ඉදන් මේ ගොනා නැවතූ තැනින් අර ගොනා උලා කයි. අර ගොනා නැවතූ තැනින් මේ ගොනා උලා කයි.” තමන් කැමැති හොරා රට කන එකේ කිසිම අවුලක් අපිට නැහැ. අපිට අවුලක් තියෙන්නේ අපි අකමැති හොරා රට කද්දී විතරයි. මේ මොන හොරා හොරා කෑවත් ඒවායේ පොලිය ආපහු ගෙවන්නට සිද්ධ වෙන්නේ තමන්ගේම දූ දරුවන්ට නේද කියන අතිශය සරල කාරණාව තේරුම් ගන්නට තරම් නිරවුල් මානසිකත්වයක් ජාතියක් විදියට ගොඩ නගා ගන්න අපිටත් පුළුවන් නම් රට ගොඩ ගන්නට තාමත් ප්‍රමාද නැහැ.
සිලිලාර 
හරිම වෙලාවට ගැලපෙනම මාතෘකාව ගැන කතා කිරීම ගැන බොහොම ස්තූතියි…
කැමතියිLiked by 1 person
ප්රත්යවේක්ෂණ මුසු අදහස් ජාලයට තුති.
කැමතියිLiked by 1 person