අත් පටලා තුරු අතරින් දිව යමුදෝ… සිරිපොද වැස්සේ අපි තෙමිලා ගුලිවෙමුදෝ…!

ලංකාවේ ජීවත් වෙන මගේ සමීපතම ඥාතියෙක්, මේ ගෙවී යන වසන්තයේ කෙටි සංචාරයකට කැනඩාවට ආවා. මලින් පලින් පිරුණු මේ වසන්ත සමයේ කැනඩාවේ තමන්ට අත්විඳින්නට ලැබුණු හැම අත්දැකීමක්ම හරිම  ආස්වාදයකින් රසවින්ඳත්, දවස සම්පූර්ණ වන්නට නම් තවත් එක් දෙයක් ඔහුට නැතිවම බැරි වුණා. ඒ ලංකාවේ රූපවාහිනිය, විශේෂයෙන්ම ප්‍රවෘත්ති විකාශය නැරඹීමයි. මා ජීවත් වන වැන්කුවර් නගරයත්, ලංකාවත් අතර පැය දොළහක පමණ කාල පරතරයක් තියෙන නිසා මගේ ඥාතියා වෙනුවෙන් වැන්කුවර් හි පිහිටි මගේ නිවසේ බොහොම වෙලාවට උදේට දවස පටන් ගන්නේත්, දවස අවසාන වෙන්නේත් ලංකාවේ රූපවාහිනී නාළිකාවක් විකාශය වෙන ගමන්. මගේ ඥාතියා බලන්නට පුරුදු වෙලා හිටිය එක් විශේෂ රූපවාහිනී නාළිකාවක් තිබුණා. ඒ නිසා නිතර දෙවේලේ මගේ නිවසේ විකාශය වුණෙත් කොම්බුවකින් පටන් ගන්න නමක් කියෙන මේ නාළිකාව තමයි. විකාශය ආරම්භ වුණු මොහොතේ පටන් දුරස්ථ පාලකයෙන් රූපවාහිනිය නිවා දමන කල්ම මේ නාළිකාව කොයි තරම් කන්දොස්කිරියාවක් ද කියනවා නම් මේ නාළිකාව විකාශය වෙද්දී පොතක් පතක් බලන්නවත්, අඩුම තරමින් වෙනත් කිසිම කාර්යයකට හිත යොදවනවා තියා ඒ ගැන හිතන්නටවත් බැහැ. ඒ නිසා ලංකාවේදීවත් රූපවාහිනිය නැරඹීම ඇබ්බැහියක් වෙලා නොතිබුණු මටත්, ලංකාවේ රූපවාහිනිය නැරඹීම මේ කාලය තුළ අනිවාර්ය අංගයක් බවට ඉබේටම පත් වුණා.

මේ නාළිකාවේ උදෙන්ම පටන් ගන්නේ පත්තර කියවිල්ල. පත්තරවල මුල්පිටුවේ ප්‍රවෘත්ති සිරස්තලය කියවන නිවේදකයා ඊට පස්සේ ඒ සිරස්තලය ගැන තමන්ගේ මතය කියවන්න සෑහෙන වෙලාවක් ගන්නවා. ප්‍රේක්ෂකයා කැමති වුණත්, නැතත් කිසිම ගැලවිල්ලක් නැහැ… මේ නිවේදකයාගේ දිග හෑල්ල මුළු රටම අහගෙන ඉන්න ඕනේ. ඒ කියන්නේ කිසියම් ප්‍රවෘත්තියක් ගැන අපේ හිතේ කුමන ආකාරයක මතවාදයක් තිබුණත්, ඒ වගේම ප්‍රවෘත්තියට අදාළ කාරණාව සම්බන්ධයෙන් විශේෂඥ දැනුමක් තිබුණත්, ප්‍රවෘත්තිය ගැන ඔබ අහන්නට ඕනේ ඒ නිවේදකයාගේ මතයට යටත් වෙලයි. ප්‍රවෘත්තිය අරබයා ඔහු කරන නීරස කියවිල්ල තුළින් ඔහුගේ දේශපාලනය මෙන්ම ඔහුගේ චින්තනයේ දිග පළල හොදින්ම පැහැදිලි වෙන නිසා මේක හරියට මොනර නැටුමකට සමානයි. කොහොම වුණත් රටේ හැම ක්ෂේත්‍රයක් ගැනම ඉහළම විශේෂඥ දැනුමක් තමන් සතුව ඇතැයි නිවේදකයා හිතාගෙන ඉන්න එක ගැනත් එක අතකින් පුදුමයක් නැහැ. ඒකට හේතුව රටේ බොහොමයක් නිවේදක නිවේදකයන් විතරක් නෙමෙයි පත්තර පිටුවල දිග හෑලි ලියා දමන වාර්තාකරුවන් හැම දෙනාම වගේ ඉන්නේ ඒ විදියේ සිහින ලෝකයක හින්දා. කොහොමටත් මාධ්‍ය ආයතන හිමිකරුවන්ට රටේ ජන විඥානය ගැනවත්, ඔය කියන මොනම අංශයක් ගැනවත් මෙලෝ දැනුමක් නැති නිසා මේ සෑම මාධ්‍ය ආයතනයක්ම බඩ පිනුම් ගහන හිස් පඹයන්ගේ තෝතැන්නක් වෙන්න පටන් ගත්තේ අද ඊයෙක ඉදලා නෙමෙයිනේ.

නිවේදක හාදයාගේ පත්තර කියවිල්ලෙන් පස්සේ ප්‍රවෘත්ති පටන් ගන්නවා. මළ මිණී, අ‍දෝනා වලින් පමණක්ම පිරුණු මේ ප්‍රවෘත්ති විකාශය හරියට ජයරත්න මල් ශාලාවේ සජීවීව රූගත කරන මෙගා නාට්‍යයක් වගෙයි. මෙගා නාට්‍යයක් වගෙයි කියලා කිව්වේ හැමදාමත් විකාශය වෙන්නේ එකම මාතෘකා ටිකක්, එකම මූණත් තහඩු ටිකක් නිසයි. අදෝනාවන්, විලාපයන්, කෑගැසීම්, බැන අඬගැසීම් හැරුණාම වෙන කිසිම දෙයක් මේ මුළු ප්‍රවෘත්ති විකාශය තුළම නැහැ. පටන් ගත්ත මොහොතේ ඉඳන් අවසානය දක්වාම එකම කන්දොස්කිරියාවක්. ගත යුතු කිසිම හරවත් දෙයක් මේ මුළු ප්‍රවෘත්ති විකාශයේ කිසිම තැනක නැහැ. එක්තරා අවස්ථාවක පළිගැනීම සඳහා උණු වතුරෙන් පිළිස්සූ දියණියක් ගැන ප්‍රවෘත්තියක් මේ නාළිකාවේ විකාශය වුණා. ඉතාම සංවේදී වදන් යොදාගනිමින් මේ දැරිවියගේ පිළිස්සුණු අඟ පසඟ පෙන්වමින් මේ ප්‍රවෘත්තිය කොයිතරම් අභිරුචියකින් හා තලුමරමින් විකාශය වුණා ද කියනවා නම් ශිෂ්ට සම්පන්න කිසිම මිනිසෙකුට ඔක්කාරයකින් තොරව ඒ ප්‍රවෘත්තිය නරඹන්නට පුළුවන් වුණා යැයි මට හිතුණේ නැහැ. රටේ සිදුවන සාහසික අපරාධවල ගොදුරු බවට පත්වූ අහිංසකයන්ගේ මළමිණී බොහොම සමීප රූප ඉදිරිපත් කරමින් මේ ප්‍රවෘත්ති විකාශය තුළ දී වෙන්දේසි කෙරෙන ආකාරය හරිම අශ්ලීලයි. මළ මිණී ජවනිකාවෙන් පස්සේ තම නාළිකාවට පමණක් ලැබුණු අතිවිශේෂ ප්‍රවෘත්තියක් විදියට තවත් විගඩමක් දවසක්   පෙන්නන්න පටන් ගත්තා.ඒ රජයේ වෛද්‍යවරුන් බොහොම දෙනෙක් සයිටම් ආයතනයට විරුද්ධව වර්ජනයක නිරත වෙමින් ඉන්නා මොහොතක රජයේ රෝහලක සේවය කරන වෛද්‍යවරයෙක් ගැන ප්‍රවෘත්තියක්. මේ වෛද්‍යවරයා පසුපස මේ නාළිකාවේ මාධ්‍ය නඩය හඹාගෙන යන්නේ පොලිස් බල ඇණියක් වගෙයි. වෛද්‍යවරයා වටකරගත්ත මාධ්‍ය නඩය, සෙසු වෛද්‍යවරුන් වැඩ වර්ජනයක නිරතව සිටියදී තමන් පමණක් රෝගීන්ට ප්‍රතිකාර කරන්නේ ඇයි දැයි තර්ජනාත්මකව ප්‍රශ්න කරන්නේ මේ ලොව ඇති බිහිසුණුම අපරාධකරුවා ඔහු බවට පත්කරමින්. වෛද්‍ය සංගමයේ ඉහළ නිලධාරීන්  වැඩ වර්ජනය අතරතුර කිසිදු හිරිකිතයකින් තොරව පෞද්ගලික වෛද්‍ය සේවාවේ නිරතව සිටියදී මේ අහිංසක වෛද්‍යවරයා නොමිළයේ සිය සේවය අසරණ රෝගීන් වෙනුවෙන් ලබා දීම බරපතල වරදක් බවට පත් කොට ‍මේ මාධ්‍ය නාළිකාව ඔහු කෙතරම් පීඩනයකට පත් කළාද කියනවා නම් අවසානයේ දී වෛද්‍යවරයාට රෝහලේ දොරටුවෙන් එළියට පැන සිය ගණනක් රථ වාහන සැරිසරන ජනාකීර්ණ මහාමාර්ගය හරහා වීදියේ අනෙක් කොටසට දිව යන්නට සිදුවුණා. දිව යන වෛද්‍යවරයා පසුපස සිය කැමරාව හඹා ගිය මාධ්‍ය නඩය තමන් මහත් වීරකමක් කළාක් මෙන් මේ ප්‍රවෘත්තිය විකාශය කරන ආකාරය දකිද්දීත්, ප්‍රවෘත්තිය කියවන නි‍වේදකයා ඊට තවත් පිළිකුල් ඌන පූරණයක් සපයපු හැටියි දැක්කම ලංකාවේ අපි ජීවත් වෙන්නේ ශිෂ්ට ලෝකයෙන් කොයි තරම් සියවස් ගණනක් ඈතින් ද කියලා මට හිතුණා. “ මට හොඳටම අමාරුයි පුතේ… ඒත් අපි මැරුණත් කමක් නැහැ මේ වර්ජනයට අපිත් එකඟයි… ” ප්‍රවෘත්තියෙන් පස්සේ අවුරුදු අසූවක විතර රෝගී මාතාවක් නාළිකාවේ මයික්‍රෆෝනයෙන් රටටම ඇහෙන්නට කිව්වා. රට කරවන ඒ ව‍ගේම බලයට පොරකන දේශපාලකයන්ගේත්, සයිටම් පාලකයන්ගේත්, වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේත් දේශපාලනය ගැන මෙලෝ හසරක් නොදත් අහිංසක රෝගී මව ගැන කිසිම පුදුමයක් නොසිතුණේ මුලු මහත් ලාංකීය සමාජයම චින්තනමය වශයෙන් රෝගීව ඔත්පල වෙලා ඉන්න මොහොතක මේ මහලු අම්මා පමණක් නිරෝගීව සිටින්නට කිසිම ඉඩකඩක් ති‍යෙන්නට හැකියාවක් නැති නිසයි. ඊට පස්සේ පටන්ගන්නේ දේශපාලකයන්ගේ බැන ඇඩගැසීම්වල වාරය. බලයේ ඉන්න. ඒ වගේම බලයට පොරකන නිලමැසි දේශපාලකයන්ගේ ගන්ධස්කාරය හැරුණාම , විදේශ කුමන්ත්‍රණ – බහු ජාතික අධිරාජ්‍යවාදී අතපෙවීම් වගේ හැමදාමත් පුරුදු වාග්‍‍කෝෂ‍ය,  උද්‍‍ඝෝෂණ, ප්‍රවෘත්ති සාකච්ඡා ‍මේ හැම ‍දෙයක්ම එකම ගාල‍‍ගෝට්ටියක් මිසක් නිස්කලංක‍යෙන් බලන්නට කිසිම ‍දෙයක් ‍මේ මුලු මහත් ප්‍රවෘත්ති විකාශය තුළම නැහැ. ප්‍රවෘත්ති අතරතු‍රේ දී ‍පෙරදා රැ‍යෙහි දී විකාශය වූ ‍දේශපාලන විවාදයක ‍කොටසුත් අතරින් පතර විකාශය ‍කෙර‍නෙවා. ‍පාරට වීසි කරපු මස් කට්ටකට ‍පොරකන අයා‍ලේ යන බල්ලන් රැළක‍ගේත්, ‍‍දේශපාලන විවාදයට සහභාගි ‍වෙන ආණ්ඩු පක්ෂ‍යේත්, ඒකාබද්ධ විපක්ෂ‍‍‍යේත්‍ ‍දේශපාලුවන් අතරත් කිසිම ‍වෙනසක් දකින්නට නැහැ. උසස් පෙළ අසමතුන් සියයකට වඩා ගරු ගාම්භිරව දියවන්නාවේ සැරිසරන මෙවන් වූ රටක අපේ මුලු ජීවිත කාලය තුළම ශිෂ්ට සම්පන්න දේශපාලන විවාදයක් ලංකාවේදී නම් දකින්නට ලැබෙන එකක් නැහැ.

හැමදාමත් විකාශය ‍වෙන ප්‍රවෘත්ති අඩු වැඩි වශ‍යෙන් ඔන්න ඔ‍හොමයි. පුදුමයට කාරණාව නම් උ‍දේට පත්තර කියවන්නත්, ප්‍රවෘත්ති කියවන්නත්, ‍දේශපාලන වැඩසටහන් ‍මෙ‍හෙය වන්නත් ‍මේ හැම ‍දේකටම හැමදාම ව‍ගේ දකින්න ඉන්‍‍නේ එකම නි‍වේදක හාද‍යෙක්. ඔය කියන වැඩ සටහන් වලට අමතරව ‍තරු පංති‍යේ ‍හෝටල්වල සහ රථ වාහන ගෙන්වා බෙදා හරින ආයතනවල මූල්‍ය දායකත්වයෙන් ඒ ආයතනවල ප්‍රචාරක ව්‍යාප්තියක් දියත් කරන අතරේ රටේ රජමහා විහාර සහ ගම් නියම්ගම්වලට කැමරාව අල්ලමින් අපේ සංස්කෘතික අනන්‍යතාවන් සිය ප්‍රචාරක අරමුණ වෙනුවෙන් ගණිකා වෘත්තියේ යොදවන මෙලෝ රහක් නැති වැඩ සටහනකුත් ‍මේ හාදයා ‍මෙ‍හෙයවනවා. මේ හාදයා හැ‍රෙන්නට ‍වෙනත් කිසිම නි‍වේදක‍යෙක් ‍මේ නාළිකාවට නැද්ද කියලා මට හිතු‍ණේ ‍කොයි ‍වෙලා‍වේ ‍‍‍මේ නාළිකාව ක්‍රියාත්මක කළත් ‍බො‍හොමයක් ‍වෙලාවට දකින්නට ලැ‍බෙන්‍‍නේ ‍මේ නි‍වේදකයාම පමණක් නිසයි. ‍සියල්ල දත් ‍මේ නි‍වේදකයා‍ගේ ඉමක් ‍කොණක් නැති හිස් පණ්ඩිත පල්හෑලි අහ‍ගෙන ඉන්දැද්දී මට හිතු‍ණේ මේ හාදයාට අවුරුද්දකට බලය දුන්‍‍නොත් රට නිසැක‍යෙන්ම සුරපුරයක්ම‍ ‍කරන්නට බැරි කමක් නැතිද කියලයි.

ප්‍රවෘත්ති වලින් පස්‍‍සේ ‍ටෙලි විගඩම් සමුදායක්ම විකාශය ‍කෙ‍රෙනවා. ‍මේ හැම වැඩසටහනක්ම ‍මෙ‍‍හෙය වන්නන් විතරක් ‍නෙ‍‍මෙයි සහභාගි වන ‍බො‍හොම ‍දෙ‍නෙකුත් එකම ‍කෝලම් මඩුවක ‍කෝලම්කරුවන් ව‍ගෙයි. කිසිම දවසක නම අසා නැති නළු‍වෙක් යැයි කියන “ නළු‍වෙකු ”‍වේදිකාවට කැඳවපු නි‍වේදකයා ‍තවත් ‍කෙල්ලන් ‍දෙන්‍නෙක් සමඟ නටමින් ‍වේදිකාවට පිවිසි මේ (අ)ප්‍රසිද්ධ නළුවා‍ගේ බඩ අතාගමින්  “ ‍මොකද දැන් ‍මේ බඩ ඇවිල්ලා…? ”යැයි කියද්දී නළුවාද නටමින්ම නි‍වේදකයා‍ගේ බඩ අතාගාමින් “ ඇයි ‍මේ ඔයා‍ගේත් බඩ ඇවිත් ති‍යෙන්‍‍නේ ” යැයි කියද්දී එම වැඩසටහනේ සංගීතය මෙහෙවන ප්‍රසිද්ධ සංගීත ශිල්පියා ද හුනස්නෙන් නැගට සිය උදරයේ ප්‍රමාණය පෙන්වන්නට පටන් ගත්තා. මේ විදියේ ඔක්කාරය දනවන වැඩ සටහනකින් පස්‍‍සේ පටන් ගත්තේ පුංචි දරුවන්‍‍ගේ රියලිටි ‍ෂෝ එකක්. පහ වසර ශිෂ්‍යත්වයටවත් ‍පෙනී ‍නොසිටි බව නිසැක පුංචි දැරියක් , “ මගෙ හද ඔබෙ සුව යහන තමයි – ඔබ ‍සොයනා කළු ‍කෙල්ල මමයි ” ගීතය ගායනා කිරීමෙන් පස්සේ ඒ වගේම තවත් පුංචිම දියණියකුත්, පුතෙකුත් පෙම් යුග ගීයක් ගයන්නට ගත්තා. “ අත් පටලා තුරු අතරින් දිව යමුදෝ…සිරිපොද වැස්සේ අපි තෙමිලා ගුලිවෙමුදෝ…පෙම් සැඳෑව මේ සුරඟනා ලොවේ… යහන්තලා වේවිදෝ මන්දා ”යැයි පෙම් යුග ගීය ගැයූ දරුවන් දෙදෙනාත් අවුරුදු අවුරුදු දහයට අඩු වයසේ වෙන්න ඕනේ.

රෙදි හැට්ට සරොම් ඇදගත් පුංචිම දරු දැරියන් පිරිසක්, “ රටක් වටින කෙනෙක් එක්ක මටත් හනික දීග යන්න – අනේ තාම ආවෙ නැහැනේ මල් දුන්නෙන් වඩින ඉලන්දාරියා ” ගීතය ගයමින් රඟ දැක්කුවේ ගීතයේ ඒ ඒ ජවනිකාවලට සුදුසු අංග චලන විදහා පාමින්.

විනිශ්චය මණ්ඩලයේ අපූරු පැසසුම් මැද්දේ දරුවන් වේදිකාවෙන් බහිද්දී ආඩම්බරයෙන් කැමරාවට හිස යොමන මේ දරුවන්ගේ දෙමව්පියන් දුටු මට සිතුණේ මෙවන් වූ දෙමව්පියන් ලද දූ දරුවන් කවර නම් වූ පෙර පවක් කරන්නට ඇති ද කියලයි. මාතෘත්වය හා පීතෘත්තවයේ උත්තරීතරත්වය හදුනා ගන්නට තරම් මානසිකත්වයක් දෙමව්පියන්ට නැති නම් අඩුම තරමින් මේ (උගත්) විනිසුරු මණ්ඩලයවත් මේ දැන් දැන් එය පහදාදෙනු ඇතැයි සිතුණත් විනිසුරු මඩුල්ලෙන් ලැබුණේ තවත් එවැනි පෙම් ගී ගයන්නට ඇරයුමක් පමණයි.  

මේ බහුරූ කෝලම් ගැන කතාබහක යෙදෙද්දී මගේ මිතුරෙකු මට කීවේ වෙනත් රටවලත් දරු දැරියන් වැඩිහිටි ගීත ගායනා කරන නිසා එවැන්නක වරද කුමක්ද යන්නයි. ඒත් මගේ මිතුරා කල්පනාවට නොගත් යමක් තිබුණා. ඒ සෑම රටකටම ඒ රටට සුවිශේෂී වූ සාරධර්ම හා සංස්කෘතික පද්ධතියක් තියෙනවාය කියන කාරණයයි. (රැකගගන්න තරම් සාරධර්ම පද්ධතියක් අද අපේ රටේ තියෙනවාද කියන ප්‍රශ්නයට නම් පිළිතුරක් නැහැ) විවාහයට පෙර ලිංගික සබඳතා යන්න බොහෝ බටහිර රටවල අතිශය සාමාන්‍ය දෙයක් වුණත් ලාංකීය සමාජ පසුබිම තුළ එවැන්නක් අනුමත වන්නේ නැත. දෙමාපිය දූ දරු සබඳතා යුරෝපීය සහ බටහිර රටවල මිනුම් දඬුවලින් අපේ රටවල මැනෙන්නේ නැහැ. ඒත් ඒ රටවල සමාජය ඉදිරියට ගමන් කරන්නේ තමන් යා යුතු ගමන කුමක්දැයි හොඳින්ම දැන හඳුනා ගෙන නිසා මේ වගේ කරුණු කාරණා අරබයා එවැනි රටවල සමාජ ගැටුම් ඇතිවන්නේ හරිම කලාතුරකින්. ඒත් ගමන කුමක්දැයි නොදැන අයාලේ අතපත ගාන අපේ සමාජය තුළ සියල්ල ඇත්තේ කණපිට පෙරළිලා. පෙබරවාරි දහ හතරවැනිදාට යෙදෙන වැලන්ටයින් දිනය උදාහරණයක් විදියට අරගෙන බලමු. බටහිර රටවල් බොහොමයක මෙන්ම මා ජීවත් වන කැනඩාවේ ද වැලන්ටයින් දිනය සමරන්නේ ආදරය ප්‍රකාශ කිරීමේ දිනයක් ලෙසින් මිස පෙම්වතුන්ගේ දිනයක් ලෙසින් නෙමෙයි. මේ නිසා දෙමව්පියන් දරුවන්ට, දරුවන් දෙමව්පියන්ට, සිසුන් ගුරුවරුන්ට, මිතුරෙකු සිය සමීතම මිතුරෙකුට වැලන්ටයින් කාඩ් පතක්, චොකලට් එකක් හෝ මල් කළඹක් දීම සිය සුහදත්වය එහෙමත් නැතිනම් ළෙංගතුකම ප්‍රකාශ කරන සාමාන්‍ය දෙයක්. ඒත් බටහිරින් එන සියල්ල කණපිට පෙරළාගෙන මතුපිටින් අතපත ගාන අපි වැලන්ටයින් දිනය සමරන්නේ පෙම්වතුන්ගේ දිනයක් විදියට විතරමයි. මේ නිසාම ඔය කියන සෑම නාළිකාවක්ම පාහේ වැලන්ටයින් දිනයේ සරාගී කෝච්චි සවාරි, සමාජ ශාලා රැඟුම් ගැයුම් සංවිධානය කරනවා. විද්යුත් මාධ්‍ය නාළිකාවල මේ බලපෑම නිසා වැලන්ටයින් දිනය ලාංකීය සමාජයට අද බරපතල පිළිලයක් වෙලා. වැලන්ටයින් දිනයේ දී සිය කන්‍යභාවය අහිමි කරගන්නා ලාංකීය ළාබාල දැරියන්ගේ සංඛ්‍යාව අතිශය ඉහළ අගයක් ගන්නා බවත් එය වසරින් වසර බියජනක ලෙසින් ඉහළ යන බවත් සමාජ සමීක්ෂණ වාර්තා හෙළිදරවු කරනවා. ඒත් එවැනි ගැටලුවක් බටහිර සමාජයට නැහැ. 

අන්තර්ජාලය වගේම ෆේස්බුක් ආදී වූ සමාජ මාධ්‍ය ජාලාත් බටහිර හා යුරෝපීය රටවල සමාජගත වන්නේ සමාජීය දැනුමක් ද එක්කයි. අන්තර්ජාල පරිහරණයේ දී සිය පෞද්ගලිකත්වය සුරක්ෂිත කරගන්නා අතරේම ඒවායේ හානිකර විපාකවලින් ගැලවෙන ආකාරය ගැන දරුවන් දැනුවත් වන්නේ පාසල්වල දෙවැනි තුන්වැනි පංතියේ ඉඳන්මයි. මේ නිසාම ඒ වගේ කරුණු කාරණා දියුණු රටවල සමාජ අර්බුදයක් බවට පත්වෙලා නැහැ. ඒත් අන්තර්ජාලය ගැනවත්, එහි භාවිතය ගැනවත් කිසිම ආකාරයක ක්‍රමානුකූල ඉගැනීමකින් තොරව ගෙඩි පිටින් එය වැළඳ ගන්නා ලාංකීය සමාජයට ෆේස් බුක් පවා අද සමාජ අර්බුදයක්. ෆේස්බුක් නිසා සිදුවූ සොරකම් හෝ කොල්ලකෑම් පමණක් නෙමෙයි,  ජීවිත හානි කරගැනීම් පවා ගෙවී ගිය වසර පහක කාලය තුළ දී අතිශය ඉහළ අගයක් ගෙන තියෙනවා. වෛද්‍ය සිසුවියන් පවා ෆේස්බුක් හේතුවෙන් සිය දිවි නසා ගන්නවා නම් වෛද්‍ය උපාධිය දක්වා ඔවුන් ලද අධ්‍යාපනයේ හරයක් තියෙනවාද..?

කටේ කිරි සුවඳ තවමත් හමන මේ දරුවන්ගේ පෙම් ගී අසද්දී මගේ හිතට එක්වරම ඇතුලු වූණු තවත් සිදුවීමක් නම්  පහුගිය සතියක මාධ්‍ය වාර්තාවකින් එළිදැක්වුණු මා තිගැස්සූ එක් කාරණාවක්. මේ වනවිට ලංකාවේ ළමා ගබ්සා වගේම, ළමා උපත්පාලන සංඛ්‍යාව අතිශයින් ඉහළ යමින් පැවතීමයි ඒ. මේ අවුරුද්දේ ගෙවී ගිය මාස කිහිපය තුළදී දිඹුලාගල කලාපයේ පමණක් වාර්තා වූ අඩු වයස් ගැබ් ගැනීම් සංඛ්‍යාව 23ක්. දිඹුලාගල සෞඛ්‍ය වෛද්‍ය නිලධාරිණිය පෙන්වා දෙන ආකාරයට ගිය වසරේ දී පමණක් දිඹුලාගල කලාපයේ සිදුකළ උපත්පාලන සංඛ්‍යාව 527ක්. මේ වසරේ දී මේ වනවිට එවැනි උපත්පාලන සංඛ්‍යාවන් 52 ක් සිදු කරලා තියෙනවා. මෙයින් බොහොම දෙනෙක් පාසල් යන වයසේ පසුවන දැරියන්. මේ එකම එක ග්‍රාම නිලධාරී වසමක් විතරයි. රටේ සමස්ත තත්ත්වය ගත්තොත් එය අතිශයින්ම බිහිසුණුයි. ළමා වියේ කඩුල්ල තවමත් පැන නොගිය දරු දැරියන් උතුම් මාතෘත්වය සහ පීතෘත්තවය දැරීම තබා ඒ ගැන වැටහීමක් පවා ඇති කරගන්නේ කොහොමද…? මේ හේතුව නිසාම ඔය කිව්ව දිඹුලාගල විතරක් දෙමව්පියන් අහිමි වූ දරුවන්ගේ ගණන සියයකට වැඩියි. සෞඛ්‍ය වෛද්‍ය නිලධාරිනිය පෙන්වා දෙන තවත් බිහිසුණුම කාරණාව නම් තම දියණිවරුන්ට මේ උපත්පාලන සැත්කම්, ගබ්සා කිරීම්වලට අනුබල දෙන්නේ ඔවුන්ගේම මව්වරුන් වීමයි. තම දරුවන් රියැලටි ෂෝවලට යවා රටටම පෙනෙන්නට ඔවුන්ගේ ළමා මුවින් ශෘංගාරය වෑහෙන ගී ගයවන්නට හැකි දෙමව්පිය පරපුරක්  සිටින රටක අනාගතය කවර නම් වූ දිසාවකට පෙරළෙනු ඇතිද…?

දිගු කලකින් නොදුටු නිසා අසනීප වී සිටින තමා බලන්නට එන්නැයි තම දරුවන්ට ආයාචනා කරන පියෙකු තම ඡායාරූපය ද සහිතව තම දරුවන්ට ආයාචනා කරමින් කරන පුවත්පත් දැන්වීමක් රටේ ප්‍රධානතම ජාතික පුවත්පතක පළ වූයේ දින දෙක තුනකට පෙරදීයි. මාතෘත්වය සහ පීතෘත්වය සිල්ලරට ගිය යුගයක මින් පෙර නොදුටු මෙවන් දැන්විම්වලින් පුවත්පත්වල පිටු පිරෙන කාලය ළගාවන්නට තවත් වැඩි කාලයක් ගතවෙන එකක් නැහැ.

මේ විදියට නාළිකාවේ වැඩසටහන් ඔහේ ගලාගෙන ගියාට පස්සේ පටන් ගන්නේ ටෙලිනාට්‍ය මාලාවක්. මේකත් කෙළවරක් නැහැ. රාත්‍රියේ විකාශය වූ ටෙලි නාට්‍ය උදේ වරුවේ ආපහු ආපහු විකාශය කෙරනවා. ලොව සෑම ශිෂ්ට රටකම ප්‍රධාන රූපවාහිනී නාළිකාවල ගුවන් කාලය කියන්නේ අතිශය පරිස්සමින් පරිහරණය කරන සම්පතක්. මේ ගුවන් කාලය තුළ විකාශය කෙරෙන වැඩ සටහන්, නිවේදකයන්ගේ හැසිරීම් ප්‍රේක්ෂකයන්ගේ සෘජු විවේචනයන්ට ලක්වෙනවා පමණක් නෙමෙයි එම ආයතනවල අභ්‍යත්තරයේම ඇති පරිපාලනමය ව්‍යුහයක් මගින් දැඩි නිරීක්ෂණයකට ලක්වෙනවා. මේ නිසා ඉදිරිපත් කෙරෙන සෑම වැඩසටහනක්ම තරගකාරී පසුබිමක්මත ගුණාත්මකභාවයේ ඉහළින්ම සනිටුහන් කරන්නට එම වැඩසටහන්වලට දායක වන පිරිස වගබලා ගන්නවා. ඇමරිකාවේ ප්‍රධානතම මාධ්‍ය ජාලයක් වන ඒබීසී (ABC) මාධ්‍ය ජාලයේ ප්‍රවීණ මාධ්‍යවේදියෙකු වන ඩෑන් හැරිස් මෑතකදී ලියා පළ කළ 10% Happier නම් කෘතියෙන් සැබෑ මාධ්‍යකරණයක් උදෙසා ජනමාධ්‍යවේදීන්, රූපවාහිනී නිවේදකයින් කොයි තරම් පරිත්‍යාගයක්, කැපකිරීමක් කළ යුතු ද යන්න කදිමට විස්තර කරනවා. ඒ වගේම එම ජනමාධ්‍ය ආයතනවල කළමනාකාරීත්වය පවා ගුණාත්මකබවින් පිරිපුන් වැඩසටහන් නිර්මාණය කරවීමේ අරමුණින් කෙතරම් දැඩි පාලනයක් පත්වාගෙන යන්නේ ද ගැනත් ඔහු අපූරුවට විස්තර කරදෙනවා. මේ නිසා බටහිර හා යුරෝපීය රටවල නිර්මාණය වන වාර්තා වැඩසහටන් පවා අති විශිෂ්ටයි. ඒවායින් සිදුකරන සාධනීය සමාජීය බලපෑමත් හරිම ඉහළයි. එවැනි වාර්තා වැඩසටහනක් ලෙසින් නිර්මාණය වූ පසුව ලොවම සසල කළ සිනමා නිර්මාණයක් බවට පත් වූ Black Fish ඊට එක් නිදසුනක් පමණයි. එම වාර්තා වැඩසටහන සිහිබුද්ධියෙන් නැරඹූ කිසිම කෙනෙකුට දැවැන්ත මින් මැදුරු විතරක් නෙමෙයි සතුන් කූඩු කළ සත්ව උද්‍යානයක් පවා නරඹා කිසිම සතුටක් ලබන්නට බැහැ. මේ වාර්තා වැඩසටහන නැරඹීමෙන් ඇති වූ කම්පනය නිසා මතුවූ ජනතා විරෝධය නිසාම ඇමරිකාවේ අතිශය ප්‍රසිද්ධ මිරිදිය උද්‍යානයක් (Amusement Park)  වන Sea World හි එක් අංශයක් මුළුමනින්ම වසා දමන්නට සිද්ධ වුණා. ඒ වගේම මා ජීවත්වන වැන්කුවර් නගරයේ අතිශය ප්‍රසිද්ධ වැන්කුවර් මින්මැදුරේ පාලනාධිකාරිය විසින් ඩොල්ෆින්, තල්මසුන් වැනි විශාල ක්ෂීරපායින් නැවත එහි ගෙන නොඑන බවට ප්‍රසිද්ධ ප්‍රතිඥාවක් දුන්නා. විශිෂ්ට වාර්තා වැඩසටහනකින් කළ හැකි බලපෑම ඒ තරමටම ප්‍රබලයි. මේ වගේ උදාහරණ කෙළවරක් නැතිව කියන්නට පුළුවන්.

ඒත් රෑ පුරා කාලය කා දැමූ වැඩසටහන් යළි යළිත් උදයේ විකාශය කරමින්, ඉන්දියානු මෙගා පල්හෑලි වලට දෙබස් කවමින් පැය ගණනින් ප්‍රචාරය කරමින්, කිසිම බරක් හෝ මෙලෝ රහක් නැති වැඩසටහන් වලින් ගුවන් කාලය පුරවා දමන අපේ නාළිකාවලට, කුමක් හෝ පෙන්වා සිය අයිතිකාරයාගේ දේශපාලන පැවැත්ම වෙනුවෙන් නාළිකාව පවත්වාගෙන යෑම මිස වෙනත් කිසිම අරමුණක් නැහැ. (මේ තත්ත්වය අපේ රටේ පුවත්පත්වලටත් එකසේම අදාළයි). අනෙක් අතට සාර්ථක වැඩසටහනක් නිර්මාණය කරන්නට තරම් දක්ෂයන් පිරිසකුත් ඒවා ඇතුළේ නැහැනේ.

මේ සියලු  ටෙලි විගඩම් අවසානයේ දී රූපවාහිනිය නිවා දැම්මාම දැනෙන්නේ පුදුමාකාර සහනයක්. හරියට මුරුගසන් වර්ෂාවක් වැහැලා පෑවුවා වගෙයි. මළ මිණී, අදෝනා, විලාප, බැන අඬගැසීම්, අංගම්පොර ආදී වූ සියලු සටන් කලාවන්ගෙන් අගතැන්පත් ලෝක සිතියමේ තිතක්වන් ලංකාවේ ප්‍රවෘත්ති විකාශය අවසන් කරලා, ලොව දෙවැනි විශාලතම රට වූ කැනඩාවේ ප්‍රවෘත්ති නරඹද්දී කොයි තරම් සංයමයක්, නිස්කලංකයක් තියෙනවාද කියන කාරණය අන්තිමේ දී මගේ ඥාතියාගේ මුවින්ම පිටවුණා. මේ කිව්ව කරුණු මං සඳහන් කරන නාළිකාවට විතරක්ම සීමා වූවක් නෙමෙයි. ලංකාවේ සෙසු නාළිකා කිහිපයකට චැනල් මාරු කර බලද්දී මට දකින්න ලැබුණේ සෑම නාළිකාවකම මේ කී කරුණු අඩුවැඩි වශයෙන් පවතින බවයි. ගංවතුර ව්‍යසනය මැද්දේ විගඩම් වැඩසටහන් ඉදිරිපත් කිරීම කොයි තරම් සදාචාරවත් ද කියලා ඇහුව ප්‍රේක්ෂිකාවකට, “ මගෙන් මුකුත් අහගන්න එපා ” යැයි කියන්නට තරම් නපුංසක වූ නිවේදකයන් රොත්තක් තමයි ඒවායිත් ඉන්නේ. (මේ නිවේදක නිවේදිකා රූකඩයන් අතර සැබෑ ලෙසින්ම උඩුගං බලා පිහිනන්නට උත්සාහ දරන අතිශය අතළොස්සක් වූ නිවේදක නිවේදිකාවන් පිරිසකුත් ඉන්න බව නොකිව්වොත් ඒක කුහක කමක්)

කොහොම වුණත් උදේ ඉඳන් සවස දක්වා නිතර දෙවේලේ මේ විදියේ අසහනකාරී රූපවාහිනී චැනල් ඇසුරේ හැදී වැඩෙන අපේ රටේ දරු පරපුර අනාගතයේ කොයි කවර ඉසව්වකට ගමන් කරාවිද කියන කාරණය හිතද්දිත් දැනෙන්නේ පුදුමාකාර තිගැස්මක්.

ඕනෑම ශිෂ්ට සම්පන්න දියුණු මාධ්‍ය සදාචාරයක් ඇති රටක සම්මුඛ සාකච්ඡා වාද විවාද මෙහෙයවන නිවේදකයෙකු කියන්නේ අඩුවෙන්ම කතා කරන වැඩියෙන් සවන් දෙන බොහෝ ඇසූ පිරූ චරිතයකට. ඒකට හේතුව නිවේදකයාගේ කාර්යභාරය විය යුත්තේ තමා ඉදිරිපිට සිටින මිනිසා කතා කරවීම මිස, තමන් තොරතෝංචියක් නැතිව දොඩමළු වීම නොවන හින්දා. ඒත් අපේම අවාසානාවකට අපේ නිවේදක පරපුර හඳුනා නොගත් එහෙමත් නැතිනම් ඉගෙන නොගත් මූලිකම පාඩමත් ඒකම තමයි.

ඒ විදියේ සැබෑ නිවේදක පරපුරක් ඇත්තටම අප සතුව හිටියත් අනූව දශකයේ අග භාගය වෙද්දී ඒ පරපුරේ නශ්ටාවශේෂයක් පමණක් එක්ක අද අහුරු ගනනින් ඉතිරි වෙලා ඉන්නේ පෙත්තප්පුලා ටිකක්.

මං ජීවත් වෙන කැනඩාවේ නිතර විකාශය වන අපූරු වැඩසටහනක් තියෙනවා. Hello Good Bye නම් වූ මෙම වැඩසටහන නිර්මාණය කරලා තියෙන්නේ ගුවන් තොටුපල වෙත පැමිණෙන හා පිටවෙන මගීන් හා දොඩමළු වෙමින් කරන සාකච්ඡාවලින්. ලෝකයේ කොයි කවර රටක වුණත් ගුවන් තොටුපළ කියන්නේ සතුට වගේම දුකත් එකසේ දරාගන්න තැනක්. ඒකට හේතුව ගුවන්තොටුපළ තුළ ඇත්තේ හමුවීම් සහ වෙන්ව්‍ම් පමණක්ම නිසයි. මේ වැඩසටහන හසුරුවන මාධ්‍යවේදියා එය කොයි තරම් අපූරුවට හසුරුවනවාද කියන එක බලා ඉන්න හරිම අපූරුයි. ඇත්තෙන්ම කියනවා නම් එම මාධ්‍යවේදියා මෙම වැඩසටහන තුළ කැපී පෙනෙන්නේ ඔහුගේ දොඩමළුකම නිසා නෙමෙයි. ඔහුගේ නිහඬකම නිසයි. ඉතාම සුළු වචන කිහිපයක් පමණක් භාවිත කරමින් තමන් ඉදිරිපිට සිටින තැනැත්තා හඬවන්නට වගේම ඔවුන්ගේ පෞද්ගලික ජීවන සබඳතා ඉස්මතු කර සංවේදී කරුණු කාරණා පිළිබඳව ඔවුන් දොඩමළු කරවීමට මේ නිවේදකයා සමත් වෙන්නේ බොහොම සීරුමාරුවට පාවිච්චි  කරන වචන දෙක තුනකින්.

ගුණාත්මක බවින් ඉහළ වූ ඉතා ඉහළ මට්ටමේ වාර්තා වැඩසටහන්, ගී වැඩසටහන් වගේම ටෙලි නාට්‍ය පවා අතීතයේ දී ජාතික රූපවාහිනිය ප්‍රධාන කොට ගෙන අයි ටී එන් නාළිකාවේත් විකාශය වුණා. ඒකට හේතුව හැකියාවක් මෙන්ම ඔළුවක් ද තිබූ පිරිසක් ඒවාට සමබන්ධ වෙලා හිටිය නිසයි. ඒ ගුණාත්මකභාවය එළෙසින්ම නැතත්,  එහි නෂ්ටාවශේෂ තවමත් ජාතික රූපවාහිනියේ ඉතිරිව තියෙන බව මං දැක්කේ මගේ ඥාතියා නරඹන රූපවාහිනී නාළිකාවෙන් හෙම්බත්ව වෙනත් නාළිකාවන් ගැන සොයා බලද්දියි. (ප්‍රවෘත්ති නම් නෙමෙයි; “ ප්‍රවෘත්ති ” කියන එකම නාළිකාවක්වත්, “ ප්‍රවෘත්ති ” පළ කරන එකම පුවත්පතක්වත් අද ලංකාවේ නැහැනේ. මෙතැනදී ප්‍රවෘත්ති කියලා අදහස් කළේ සැබෑ නිර්වචනයන්ම ප්‍රවෘත්ති මිසක් ලංකාවේ ජනමාධ්‍ය ප්‍රවෘත්ති කියලා අදහස් කරන පල්හෑලි නොවන බව අවධාරණය කරන්නට ඕනේ) එත් අද හැම නාළිකාවකම වගේම පිරිලා ඉන්න බොහොම දෙනෙක් හැකියාවෙන් වගේම ඔළුවෙනුත් හිස් වෙච්ච නඩයක් නිසා රූපවාහිනී කාලය කා දමන්නට යමක් පුරවනවා මිසක් මිනිසුන්ගේ හිස් පුරවන්නට යමක් එයින් ලැබෙන්නේ නැහැ. අනෙක් අතට මිනිසුන්ගේ හිස් පුරවන්නට නම් කලින්ම එයාලගේ හිස් පිරිලා තියෙන්න එපැයි. අඩුම තරමින් හිරිකිතයකින් තොරව ගීතයකට රූප රචනයක් කරන්නටවත් හැකියාවක් තියෙන පිරිස මේ නාළිකාවල ඉන්නවාද කියන කරුණ හරිම සැකසහිතයි. ටී. එම්. ජයරත්න නම් වූ ප්‍රවීණ ගායකයාගේ “එක සිත දෙතැනක නතර වෙලා ”ගීතයට එක්තරා නාළිකාවක් කරපු රූප රචනයක් මට දකින්න ලැබුණා. මෙහිදී ගීතය පසුබිමන් යද්දී පෙම්වතියන් දෙදෙනෙකු අතරට මැදි වූ පෙම්වතෙකු මුලු ගීතය පුරාම දකින්නට ලැබුණා. මේ ගීතය තුන් කොන් ප්‍රේමයක් ගැන නෙමෙයි, දෙදෙනෙකු අතර ඇති ප්‍රේමයක් කියලා වටහා ගන්නට තරම් ඔළුවක් ඊට සහභාගි වූ කිසිම කෙනෙකුට තිබුණේ නැහැ. මෙවැනි ගීතයකට රූප රචනාවක් කරලා විකාශය කෙරෙන්නේ කණ්ඩායමකගේම සහභාගිත්වයෙන් මිසක් එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක්ගේ අතින් නෙමෙයි. ගීතයට රූප රචනය කරපු තැනැත්තා, එය කැමරාකරණය කරපු තැනැත්තා, නිෂ්පාදනය කරපු තැනැත්තා, එහි පිටපත ලියා අධ්‍යක්ෂණය කරපු තැනැත්තා විතරක් නෙමෙයි අඩුම තරමින් එහි රගපෑ නළු නිළියන්ටවත් මේ සරල ගීතය වටහා ගන්න බැරි වීම හිතාගන්නවත් බැරි තරම් පුදුමයි. ඒ කියන්නේ මුලු ගීතයම රූප රචනය කරලා තියෙන්නේ ගීතයේ මුල් පේලි දෙක විතරක් අහලා. අඩුම තරමින් ගීතයේ තුන්වැනි හතරවැනි පද පේළි දෙකවත් ඇහුවා නම් මේ ගීතය තුන් කොන් ප්‍රේමයක් නොවන බව වටහා ගන්නට පහ හය වසරේ දරුවෙකුට වුණත් පුළුවන්. අඩුම තරමින් ගායකයාගෙන්වත් ඇහුවා නම් ඒ ගැන ඉගෙන ගන්න තිබුණා. මේ විදියේ හිස් ඔළුගෙඩි වලින් පිරුණත් මේ නාළිකාවල ශීර්ෂ පාඨ ඇහුනම නම් දෙපැත්තෙන්ම හිනා යනවා … People’s Channel, ශ්‍රී ලාංකීය අභිමානය, පවුලේ නාළිකාව, අපේ දේ රැකගෙන අලුත් දේ අරගෙන…  මේ ටෙලිවිෂන් අලුත් කරන්න කාලයයි…

රෑපවාහින‍ී කැමරාව ඉදිරියට ගිහින් මූණත් තහඩුව අල්ලන්න කලින් අඩුම තරමින් ශිෂ්ට මාධ්‍ය ලෝකය තුළ නිර්මාණය වන වාර්තා වැඩසටහන් දෙක තුනක්වත් නරඹන්නට පුලුවන්නම් තමන්ගේ මාධ්‍ය භාවිතාව කොයි තරම් හිස් විලාපයක් ද කියන එක හදුනාගන්න ඔලුවක් ඇති කවර කෙනෙකුට වුණත් පුලුවන්. ලොවම කම්පා කළ සුනාමියේදී ලංකාවට පදනම් කරගනිමින් එකම මළමිනියක්වත්, එකම දුක් අදෝනාවක්වත් නොපෙන්වා එහි බිහිසුණු බව කදිමට හුවා දැක්වූ අතිවිශිෂ්ට වාර්තා වැඩසටහන් ලොව පුරා බිහිවූවත්, මළ මිණියකින් තොරව අඩුම තරමින් පැය භාගයක වාර්තා වැඩසහටනක්වත් නිර්මාණය කරන්නට අපේ රූපවාහිනී නාළිකා සමත් වුණේ නැහැ. බීබීසී ලෝක සේවය මගින් නිර්මාණය කළ Planet Earth නම් වූ වාර්තා වැඩසටහන් මාලාව ලොව අස්සක් මුල්ලක් නෑර ජනප්‍රිය වන්නට බලපෑවේ එහි තිබූ තාක්ෂණික  කුසලතා හෝ ඒ වෙනුවෙන් වියදම් කළ මූල්‍ය සම්පත් හෝ නිසා නොවේ. එහි සාර්ථකත්වයට බලපෑවේ එම වාර්තා වැඩසටහන නිර්මාණය කළ පිරිස සතුව තිබූ ඉවසීම, ධෛර්යවන්තභාවය සහ අධිෂ්ඨානශීලීත්වයයි.

 

මෙතැනදී කෙනෙකුට හිතෙන්නට පුලුවන් මේ වගේ නිර්මාණ කරන්නට තරම් දැවැන්ත මුදලක් අපේ රටවලට තියෙනවාද කියලා. ඒක මුලුමනින්ම වැරදි සංකල්පනාවක්. ගුණාත්මකභාවයයි මුදලයි කියන්නේ එකට අත්වැල් බැද යා යුතුම කරුණක් නෙමෙයි. හැකියාව හා දක්ෂකම ඇති නම් ප්‍රාග්ධනය කියන්නේ තවත් එක් සරල සාධකයක් විතරයි. බැදුම්කර සොරාගෙන මාධ්‍ය කරවන අපේ රටට ප්‍රාග්ධනය කියන්නේ සරල දෙයක්. ඒත් හැකියාව හා දක්ෂකම නම් බැදුම්කර තියා මහ බැංකුව උකස් කරලාවත් ලබාගන්න පුලුවන් දෙයක් නෙමෙයි.

එක් හෝටලයකින් පිටවී තවත් හෝටලයකට ලගින්නට යන අතරේ හමුවන පන්සලක්, ගමක්, වැවක් වෙත කැමරාව අල්ලා මෙන්න අපේ රටේ සුන්දරත්වය යැයි පෙන්නවන අඳ බාල ළාමක නිවේදක පරපුරකට එවැන්නක මහිම වටහා ගන්නට පවා අසීරු බවට තර්කයක් නැහැ. ඊට දොසක් කියන්නටත් බැහැ… ඒකට හේතුව ඒ අය නියෝජනය කරන්නේ අපේ රටේ උගත්කම එහෙමත් නැතිනම් කිසිම අධ්‍යාපන සුදුසුකමක් අවශ්‍ය නැති රැකියාවන් දෙකෙන් එකක් නිසා.  දේශපාලනය සහ ජනමාධ්‍ය කියන්නේ අපේ රටේ සුදුසුකම්, උගත්කම් හෝ දැනුම පළපුරුද්ද කියන කිසිම කරුණක් අදාළ නොවන රැකියා දෙකක්. මේ නිසා රස්සාවක් හොයා ගන්නට තරම් සුදුසුකමක්, දැනුමක්, පළපුරුද්දක් නැති කොයි කවර කෙනෙකුට වුවත් මේ ක්ෂේත්‍ර දෙකට එකතුවෙන්නට විතරක් නෙමෙයි එහි හිනිපෙත්තට නැගලා කර්තෘ සංසදයෙන් රන් කුසලාන දිනාගන්නත් හරිම පහසුයි. මේ ක්ෂේත්‍ර දෙකට සම්බන්ධ වෙලා ඉන්න පිරිස දැක්කම ඒ ගැන තවත් අටුවා ටීකා අවශ්‍ය වෙන්නේ නැහැනේ.

ඒත් කණගාටුම කාරණාව නම් මේ විදියට නූගතුන්ගෙන් පිරිලා ඉතිරිලා ඇත්තේ රටේ සමස්ත දිශානතිය හසුරුවන ප්‍රබලතම අංශ දෙක වීමයි. ඔපෙරා ශෛලියෙන් ගීයක් ගැයූ ගායිකාවක බැළලියකට සමාන කොට එවන් බැළලියකට දිය යුතු දඬුවම ගලකින් ගැසීම බව කීවේ ද මේ නාළිකාවේම තවත් හාදයෙකු බවත් මේ මොහොතේ මගේ මතකයට එනවා. රටේ කුණු ටික කළමනාකරණය කරගන්නට බැරි, මදුරු කීටයෙකු මෙල්ල කරගන්නට නොහැකි රටක පය තබාගෙන අධිරාජ්‍යවාදී කුමන්ත්‍රණ ගැන නන්දොඩවන වීරවංසයේ දේශපාලකයන් පරපුරක් අපිට උරුම වෙලා තියෙන්නේත් දේශපාලනයට සහ මාධ්‍ය කලාවට උගතුන් අනවශ්‍ය වීමේ ප්‍රතිඵලයක් විදියටයි. අධිරාජ්‍යවාදී කුමන්ත්‍රණයකින් විනාස කරන්නට තරම් රටක් අද අපිට ඉතිරි වෙලා නැහැ. තප්පුලන දේශපාලකයන් රැළත්, මාධ්‍ය යැයි කියන කොඩිවිණයත් ඒ විනාසය දැනටමත් සිදුකරලා හමාරයි.

අනෙක් පැත්තෙන් ගත්තම හොරකම, මංකොල්ලකෑම,  ස්ත්‍රී දූෂණය, රාජ්‍ය සම්පත් පවුලේ පරිහරණයට යොදා ගැනීම දේශපාලන සුදුසුකමක් ලෙසින් සලකන ජනතාවක් සිටින රටකට මෙවැනි මාධ්‍ය නාළිකාවන් තිබීමේ වරදකුත් නැහැ.  ඒකට හේතුව ගුණාත්මකභාවය, රසඥතාව කියන කාරණාව අපේ සමාජයෙන් මේ වනවිට නැත්තටම නැති වෙමින් යන හින්දා. රස වින්දනය කියන කාරණාව තමන්ගේ ජීවිතවලින් හිතාමතාම ඈත්කරගත්ත අති විශාල පිරිසකින් තමයි අද අපේ සමාජය හැදිලා තියෙන්නේ. මේ හින්දා උසස් වර්ගයේ පොතක් කියවලා රස විඳින්නට, උසස් සිනමා නිර්මාණයක් නරඹලා ඔළුවට යමක් ගන්නට හැකියාවක් ඇත්තේ අපේ සමාජයේ මිනිසුන්ගෙන් කීයෙන් කීදෙනාටද…? එවැනි පරපුරකට උසස් වර්ගයේ රූපවාහිනී වැඩසහටහන්, ඇසූ පිරූ ඇති නිවේදකයින්, කොටින්ම කියතොත් ශිෂ්ට මාධ්‍ය සම්ප්‍රදායක් හෝ සදාචාර සම්පන්න දේශපාලන සම්ප්‍රදායක් අවශ්‍ය වන්නේ කවර නම් කරුණකටද…?

මේ කාරණාව වටහා ගන්නට තවත් සරලම උදාහරණයක් මේ මොහොතේ දී මගේ මතකයට එනවා. සිය ජීවිත කාලයම ජනසන්නිවේදනය හැදෑරූ බව කියන.. එමෙන්ම අවුරුදු පහළොවකට අධික කාලයක් ජන සන්නිවේදනය විෂය උගැන්වූ බව කියන…ඒ වෙනුවෙන්ම බොහෝ පොතපත ලියා පළකළ,  ලංකාවේ ප්‍රධානතම විශ්ව විද්‍යාලයක ජන සන්නිවේදන අංශය භාරව සිටි මහාචාර්යවරයාට සති කිහිපයකට පෙරදී විවෘත අධිකරණයේ සිය ගණනක පිරිස ඉදිරියේ වැද වැටී සමාව ගන්නට සිදුවුණා. ඇයි ඒ…? උගතුන් යැයි කියාගත් රටේ සෙසු (අ)ප්‍රබුද්ධ ආචාර්ය මහාචාර්යවරුන් පිරිස හා එක්ව කඩේ යාම වෙනුවෙන් දොළ පිදේනි බෙදා දෙන අතරේ දී තමන්ට ලැබුණු ජනමාධ්‍ය ආයතනයේ සභාපතිධුරය දරන කාලයේ දී සිදුවූ සිදුවීමක් වෙනුවෙන් වරද පිළිගැනීම නිසා ලැබුණු ඳඬුවමක් තමයි ඒ. ඉතින් කුමක් ද ඒ වරද…? පහුගිය මැතිවරණයේ දී මැතිවරණ නීතියට අනුව මාධ්‍යකරණයේ යෙදෙමු යැයි සේවකයන් තිදෙනෙකු කළ යෝජනාවට කුපිත වී බැන වැදී ඔවුනට පහරදීමයි ඒ. ජනසන්නිවේදනය සිය බඩ රස්සාව කරගත්, සරසවියක ජනසන්නිවේදන අංශය පවා භාරව සිටිමින් සිය දහස් ගණනකට ජන සන්නිවේදනය උගැන්වූ, පුවත්පත් පිටු පුරා ජනමාධ්‍ය සදාචාරය මෙසේ විය යුතුයැයි හඬගා කී මහාචාර්යවරයාගේ ජනමාධ්‍ය සදාචාරය මෙය නම් මුළු මහත් රටේම මාධ්‍ය සදාචාරය ගැන කවර නම් වූ කතාද…?

නන්නත්තාරේ යන මෙවන් හිස් නාළිකා මුලු මහත් රටක්ම අයාලේ යවද්දී එයින් සතුටු වන ප්‍රධානම පිරිස බලයේ සිටින සහ බලයට එන්නට පොර කන දේශපාලකයන් බවත් රහසක් නෙමෙයි. ඒකට හේතුව දැනුවත් පරපුරක් බිහිවුණොත් තමන්ගේ දේශපාලනයට යන එන මං නැති වන නිසා… බත් පැකට් එකට මැයි පෙළපාලියට ගෙන්වන්නට හැකි පිරිසක් නිර්මාණය නොවන නිසා… පවුල තර කිරීම පමණක් තම දේශපාලනයේ එකම පරමාර්ථය කරගත් ඊනියා ජනතා නායකයන්ගේ දේශපාලනයේ යථාර්ථය වටහා ගන්නට සමත් බුද්ධියක් ඇති මිනිසුන් පිරිසක් බිහිවීමේ අනතුරක් එයින් බිහිවන නිසා… විදේශ කුමන්ත්‍රණ, දේශ ප්‍රේමීත්වය, ජාතිකත්වය වගේ ලොමු දැහැගැන්වෙන වදන් භාවිත කරමින් ඡන්ද දායකයන් ගොනාට ඇන්දවීමට ඇති ඉඩකඩ අහිමි වී යන නිසා…

ඒත් රටේ බුද්ධිමතුන් කියාගත් පිරිස මේ ව්‍යසනය පෙනි පෙනී නිද්‍රාශීලීත්වයක සිටීම නම් කිසිසේත්ම අනුමත කරන්නට බැහැ. අනෙක් අතට බැලුවාම ජනතාවගේ පරම පූජනීය සහ අතිශය පෞද්ගලික අයිතියක් වූ ඡන්දය පවා දැමිය යුත්තේ කුමන පක්ෂයටදැයි ප්‍රසිද්ධියේ කියා පාමින් පුවත්පත් දැන්වීම්වලට පොරකමින් අත්සන් තබන ලොව කොයි කවර රටකවත් නැති වර්ගයේ අපූරු කලාකරුවන් සහ ආචාර්ය මහාචාර්යවරුන් නඩයකගෙන් එවැනි සද්කාර්යයක් ගැන හිතීමත් විහිලුවක්.

රටකට උරුම වන්නේ ජනතාවට බලාපොරොත්තු වන මට්ටමේ එසේත් නැතිනම් රටේ ජනතාවටම ගැලපෙන පන්නයේ දේශපාලකයන්ය; ඔවුනටම ගැලපෙන රූපවාහිනී නාළිකාවන්ය; නිවේදක නිවේදිකාවන්ය. පුවත්පත්ය.

වෙනසක් සිදුවිය යුතුනම් එය පටන් ගත යුත්තේ එසේත් නැතිනම් වෙනස් විය යුත්තේ ඒ රටේ ජනතාවයි.

වෙනස් වෙන්නට හීනෙකින්වත් නොසිතන ජනතාවක් සිටින රටක අමතක කරමු අපි මේ සියල්ලම…!

දුවේ පුතේ මව් ඇකයෙන් මිදී එන්න ගයන්නට පෙම් ගී… !

අත් පටලා තුරු අතරින් දිව යමුදෝ…සිරිපොද වැස්සේ අපි තෙමිලා ගුලිවෙමුදෝ…!